ปัง!!!!
“ใครฮะ?”เสียงเล็กถามขึ้น เพราะได้ยินเสียงประตูเปิดออกและปิดลงอย่างแรง
ร่างสูงของฮันคยองไม่ตอบอะไรก่อนจะลากแขนเล็กขึ้นไปบนเตียง ฮันคยองโยนฮยอกแจลงบนเตียง ในขณะที่ฮยอกแจพยายามดันร่างของตนให้ลุกขึ้น
“คุณจะทำอะไรผม”ฮยอกแจเอ่ยอย่างตกใจและกลัวเป็นอย่างมาก กับความมืดและสิ่งที่กำลังเผชิญ เขาไม่รู้ว่าอีกคนไปโกรธอะไรมา ถึงได้มาทำกับเขาแบบนี้
“คนเป็นผัวเมียกันเขาทำอะไรกับละ”ฮันคยองทอดมองคนตัวเล็กที่กำลังสั่นกลัวด้วยรอยยิ้มพึงใจ ก่อนขึ้นทาบกายบางเอาไว้ ใบหน้าเล็กสั้นไปมา เมื่อข้อมือทั้งสองข้างของตนกำลังถูกรวบไว้เหนือศีรษะ หากทว่าจะดิ้นให้หลุดก็ไม่มีแรงมากพอ
“อย่า...อย่าทำผม.อย่าทำผมเลยนะฮะ”คนตัวเล็กร้องเสียงสั่น เขากลัวและกลัวมาด้วย ถ้าดวงตาของเขามองเห็นได้ก็คงพอที่ช่วยเหลือตัวเองได้บ้าง แต่สิ่งที่มองเห็นได้กลับเป็นเพียงความมืดมนและสัมผัสที่คุกครามเขาอยู่
“หึ เป็นเมียก็ต้องทำหน้าที่อ้าขาให้ผัวเอาไม่ใช่หรอ ทำหน้าที่เมียที่ดีหน่อยสิฮยอกแจ”
เพี๊ย!!!
ใบหน้าคมถูกฟาดอย่างแรงโดยผ่ามือเล็ก ฮันคยองนิ่งไปชั่วขณะ ก่อนหันขวับมาจ้อมองฮยอกแจด้วยความเดือดดาล
“ ละ... เลว ต่ำช... อื้อ ” โดยไม่รั้งรอให้ฮยอกแจได้ด่าเขาจนจบ ฮันคยองก็ก้มลงประทับริมฝีปากอิ่มนั้นไว้ทันที พลางจับมือของฮยอกแจที่กำลังตกใจกลัวเอาไว้แน่น หมายจะไม่ให้ฮยอกแจได้ขยับหนีเขาได้แม้แต่น้อย ปลายลิ้นร้อนละเลียดเลียกลีบปากของคนตัวเล็กช้าๆ ก่อนจะดันตัวเองเข้าไปสำรวจด้านในโพรงปากได้ในที่สุด
อ่ะ... อื้อ... อ... ” ฮันคยองยังคงลิ้มชิมรสหวานจากคนตัวเล็กอย่างอยากกระหาย ไม่ได้สนใจว่าฮยอกแจจะดีดดิ้นสักเพียงใด ความรู้สึกวาบหวามที่เกิดขึ้นทำให้เขาเผลอบดจูบให้หนักหน่วงขึ้นโดยที่ไม่รู้ตัว
“ ฮึก... คุณมัน... ฮือ ” ฮันคยองค่อยผละริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง ทันทีที่ถูกปล่อยให้เป็น
อิสระ คนตัวเล็กก็ละล่ำละลักต่อว่าร่างสูงทั้งน้ำตา
“ฉันทำไม ลี ฮยอกแจ คนพิการตาบอดอย่างนายได้ผัวอย่างฉันเนี้ย ถือว่าโชคดีมากขนาดใดแล้วรู้ไหม? แล้วฉันก็ยอมลดตัวลงมาทำให้นายมีความสุขแบบนี้ นายน่าจะขอบใจฉันสิถึงจะถูก”พูดแล้วก็ไม่รอช้าที่จะก้มลงจูบซอกคอขาว สันจมูกโด่งนั้นสูดเอาความหอมจากคนตัวเล็กจนพอใจ
“ผมมองคุณผิดจริงๆฮันคยอง”ยิ่งเห็นปฏิกิริยาขัดขืนของฮยอกแจมากเท่าไหร่ ฮันคยองก็ยิ่งอารมณ์เสียมากขึ้นเท่านั้น เขาจัดการดึงเนคไทออกจากปกเสื้อของตนออกมา ก่อนใช้มัดข้อมือเล็กเอาไว้ แน่นจนเห็นเป็นรอย แต่เขาก็ไม่ได้ฉุกคิดว่าฮยอกแจจะรู้สึกเจ็บบ้างหรือไม่
“เก็บแรงไว้ร้องครางเสียงหวานๆให้ฉันฟังดีกว่า ฮยอกแจ”ฮันคยองจูบปิดปากอีกฝ่ายอย่างหยาบโลน ฮยอกแจได้แต่ดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอดของอีกฝ่าย เพราะดวงตาที่พิการไม่สามารถมองเห็นหรือต่อสู้กับอีกฝ่ายได้เลย
ฮยอกแจน้ำตารื้นด้วยความกลัว สันจมูกโด่งนั้นซุกไซ้ตรงลำคอของเขาราวไม่รู้จักเบื่อ พลันเสื้อของเขาก็ถูกทึ้งดึงออกอย่างรุนแรง กระดุมแต่ละเม็ดหลุดลุ่ยลง ไม่เหลือสิ่งใดปกปิดร่างกายอีกแล้ว ฮันคยองกระตุกรอยยิ้ม เรือนร่างขาวเนียนที่ ปรากฏแก่สายตานั้นเย้ายวนใจมากจนเกินไป ชักชวนให้ครอบครอง จนเขาแทบจะทนรอไม่ไหว
‘ถึงจะเป็นคนพิการ แต่รูปร่างนายก็ใช่ได้เลยนะ ลี ฮยอกแจ’ ร่างสูงได้แต่คิดเพียงในใจ
“ อ่ะ... อ๊ะ ” เสียงหวาดหลุดครางแผ่ว เมื่อร่างสูงแกล้งขยี้ยอดอกทั้งสองข้างของคนตัวเล็กแรงๆ ด้วยมือจนมันเริ่มจะแข็งเป็นไต ฮันคยองมองใบหน้าหวานที่แดงก่ำด้วยความพอใจ ก่อนกระซิบบอกคนตัวเล็กเสียงพร่า
“ ร้องออกมา... ร้อง... ให้มากกว่านี้สิ ” ราวได้ผลตรงกันข้าม ฮยอกแจกัดริมฝีปากตัวเองแน่นสนิทเสียยิ่งกว่าเดิม
“ อึ่ก... อย่า... นะ ” ฮยอกแจพยายามกลั้นเสียงร้องที่เกิดจากความเสียวกระสันอย่างยากลำบากยิ่ง เมื่อลิ้นร้อนเริ่มแตะลงบนยอดอก เลียวนและขบเม้มหนักๆ จนทำให้สะดุ้งแปลบ ฮันคยองมองคนตัวเล็กที่กัดริมฝีปากของตัวเองจนห้อเลือดด้วยรอยยิ้มร้าย ก่อนจะรูดซิปกางเกงของฮยอกแจลงและกระชากสิ่งปกปิดที่อยู่ด้านในอีกชั้นให้หลุดลงไปกองกับพื้นง่ายดาย
“ ห... หยุด... นะ... อ๊ะ! ” เสียงหวานเริ่มขาดห้วงเมื่อถูกมือใหญ่นั้นกอบกุมแก่นกายเอาไว้
ฮันคยองค่อยๆ รูดมันขึ้นลงเชื่องช้าแต่ก็เป็นจังหวะ คนตัวเล็กจึงไม่สามารถกลั้นเสียงร้องอันน่า
อายได้อย่างใจ นัยน์ตากลมชื้นไปด้วยแรงอารมณ์เพราะถูกสัมผัส รู้สึกเกลียดตัวเองเหลือเกินที่
อ่อนไหวไปตามสัมผัสร้อนนั้นทั้งที่เมื่อครู่นี้เขาเป็นฝ่ายตะเกียกตะกายหนีแทบตาย
“ อ๊ะ... อื้อ... อื้ม ” ฮันคยองประกบริมฝีปากของคนตัวเล็กแผ่วเบา ขณะที่มือยังทำหน้าที่เร้าอารมณ์ตรงส่วนอ่อนไหวอย่างไม่หยุดหย่อน ริมฝีปากได้รูปค่อยๆ เลื่อนจูบมาด้านล่างเรื่อยๆผ่านยอดอกที่กลายเป็นเม็ดแข็งและหน้าท้องแบนราบ ฮยอกแจหลุดเสียงครางออกมาเป็นระยะฮันคยองค่อยครอบครองแก่นกายที่ปริ่มไปด้วยของเหลวใสเอาไว้ ลิ้นชื้นดูดดุดย้ำอย่างจงใจ
“ปล่อยผม...ปะ..ปล่อยผมเถอะผมขอร้อง ผมยังไม่พร้อมฮันคยอง”น้ำตาใสไหลอาบแก้มเนียน ตอนนี้สิ่งที่พอจะช่วยตัวเองได้คงมีแต่ขอร้องคนตรงหน้าเพียงเท่านั้น ขอให้เขาเมตตาตนเอง ทำได้เพียงเท่านั้นจริงๆ ถึงแม้ความหวังมันจะดูเลื่อนรางก็ตาม
“ หยุดร้องสักทีได้ไหม ยังไงฉันก็ไม่ยอมให้นายรอดไปได้หรอกฮยอกแจ... ”ฮันคยองมองคนตัวเล็กที่เงียบผิดปกติด้วยสีหน้าที่บ่งบอกว่าหวาดกลัวเขามากเพียงใด มือใหญ่จึงเลื่อนไปกุมส่วนอ่อนไหวที่เริ่มแข็งขืนเอาไว้ก่อนขยับมันขึ้นลง เพื่อเร่งเร้าให้อีกฝ่ายเกิดอารมณ์
“ ฮึก... อ๊ะ อ๊า... ” เสียงหวานเริ่มครางไม่เป็นภาษา หัวสมองของคนตัวเล็กเริ่มขาวโพลนไปด้วยความเสียวซ่านที่เข้ามาแทนที่ เพราะเป็นครั้งแรกที่ถูกปรนเปรอเช่นนี้ เขาจึงไม่สามารถ
ควบคุมตัวเองได้ไม่ว่าจะพยายามเท่าไหร่ก็ตาม ฮันคยองทอดมองดูใบหน้าหวานที่ขึ้นสีจัดอย่างชั่งใจ เสียงครางหวานหูนั้นทำให้เขาหยุดความต้องการของตนเอาไว้ไม่ไหวเช่นกัน
“ อ๊า... อ๊ะ!... อ๊า ” ฮยอกแจกระตุกเกร็งถี่ๆ ก่อนที่ของเหลวสีขาวขุ่นจะถูกปล่อยออกมาร่างบางสั่นระริกเพราะหอบหายใจ แต่ฮันคยองก็ไม่รอช้าที่จะรุกล้ำอีกครั้งโดยไม่ให้โอกาสคนตัวเล็กได้ตั้งตัว
“ อ๊ะ... อ... เจ็บ!... ฮือ ” ความเจ็บปวดแล่นริ้วไปทั่วสะโพก เมื่อร่างสูงสอดเรียวนิ้วเข้าไปด้านในช่องทางบอบบางนั้นอย่างรวดเร็ว แต่เพียงเท่านั้นก็ทำให้คนตัวเล็กที่ไม่เคยกับเรื่องแบบนี้มาก่อนรู้สึกเจ็บได้ง่ายๆ ฮยอกแจสะอื้นไห้จนน้ำตาอาบแก้ม ทว่าร่างสูงยังคงขยับนิ้วเข้าออกพลางควานย้ำอยู่ภายในอย่างเอาแต่ใจตน
คนตัวเล็กครางเครือ ใบหน้าหวานแดงก่ำและพราวไปด้วยหยาดเหงื่อ ร่างสูงคอยพรมจูบไปทั่วเรือนกายขาวเนียนเรื่อย ก่อนจะถอนนิ้วทั้งหมดออกอย่างรวดเร็ว โดยที่ไม่ให้เวลาฮยอกแจหยุดพักหายใจนานกว่านี้ ฮันคยองก็ปลดกางเกงของตนลงทันทีแก่นกายที่แข็งขืนพร้อมอยู่แล้วถูกสอดใส่เข้าด้านในทางรักที่ถูกเตรียมพร้อมเอาไว้ในคราวเดียวคนตัวเล็กสะดุ้งเฮือก หยาดน้ำมากมายไหลเปรอะใบหน้าพร้อมๆ กับความเจ็บปวดที่แล่นไปทั่วราวร่างกายจะแตกเป็นเสี่ยงๆ ให้ได้เสียตอนนี้
“ เจ็บ...ผม เจ็บ เอามัน... ออกไป ฮึก... ฮืออ ”ความมืดมิดที่ตาดวงมองผ่าน มีเพียงความเจ็บจากช่องทางด้านหลังเป็นตัวบอกได้อย่างดีว่าคนๆนี้กระทำรุนแรงกับเขามากเพียงใด
“ อืม... นายรัดแน่นดีจังเลยฮยอกแจ ” เสียงทุ้มครางในลำคออย่างสุขสม ไม่สนใจฟังเสียงร้องไห้อย่างทรมานจากคนตัวเล็กแม้แต่น้อย ช่องทางบริสุทธิ์ค่อยๆ ซึมไปด้วยเลือด เมื่อร่างสูงขยับกายเข้าหาด้วยจังหวะที่เร็วขึ้นและแรงขึ้น ผ้าปูที่นอนเริ่มแต้มไปด้วยเลือดเป็นด่างดวง แต่อารมณ์ที่กำลังคุกรุ่นเหนือสิ่งอื่นใดนั้นก็ทำให้ฮันคยองไม่ได้ฉุกคิดว่าเขาจะเป็นคนแรกที่ได้สัมผัสฮยอกแจ
“ อื้อ... อ๊า อ๊ะ... อ๊า... ” เสียงหวานครางเครือทุกครั้งที่ฮันคยองกระแทกย้ำเข้าไปด้านในร่างบางไม่สามารถฝืนความต้องการของร่างกายได้ไม่ว่าในใจจะรู้สึกต่อต้านมากแค่ไหนท่ามกลางความเจ็บปวดยังคงหลงเหลือความสุขปะปน มือเล็กได้แต่จิกเข้าหากันจนหลังมือเกิดเป็นรอยช้ำเพราะไม่มีทางอื่นที่จะช่วยระบายความกระสันได้
เสียงครางอื้ออึงดึงขึ้นปะปนกันได้สักพัก กระทั่งทั้งสองคนกระตุกเกร็งพร้อมกัน ของเหลวสีขุ่นถูกปลดปล่อยออกมาจนเลอะหน้าท้องและผ้าปูสีอ่อน
“คุณมันเลว ฮันคยองคุณมันเลว”ร่างสูงค่อยๆถอดแก่นกายออกจากช่องทางด้านหลังของฮยอกแจ ก่อนจะล้มตัวนอนข้างๆฮยอกแจ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดออกมาเมื่อได้ยินเสียงของคนตัวเล็ก
“แต่สำหรับฉัน นายมันสุดยอดไปเลยละ ลี ฮยอกแจ ถึงนายจะพิการแต่ลีลาเด็ดใช่ได้”ว่าก่อนจะลุกออกจากเตียงนอน เสื้อที่ตนเองโยนมันหล่นลงมากองกับพื้นถูกหยิบขึ้นมาใส่อีกครั้ง ก่อนจะเดินได้แต่งตัวแล้วเดินออกจากห้องไป
“คุณมันคนไม่มีหัวใจฮันคยอง”
แต่แน่ใจหรอว่าอีกคนที่ออกไปจากห้องจะไม่ได้รู้สึกอะไรจริงๆ
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐ๆ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น