“ฮยอกแจ อยู่ไหน..ฮยอกแ..”ฮันคยองถึงกับต้องหยุดชะงัก เมื่อเห็นอีกคนที่กำลังนั่งชมบรรยายการอยู่ด้านนอกระเบียง แสงแดดที่ส่องสะท้อนเข้ากับใบหน้าเรียวสวย ผิวขาวเนียนเรียวกับหิมะในฤดูหนาวที่ส่องกระทบกับแสงแดด ชังดูราวกับว่าคนตรงหน้านี้เป็นนางฟ้าที่ตกลงมาจากสรวงสวรรค์ก็ไม่ปาน
“คุณฮันคยองตื่นแล้วหรอฮะ...คุณฮันค..อื้ม”ครู่ใหญ่สำหรับการตัดสินใจ ก่อนเสียงอึกอัดของฮยอกแจจะถูกกลืนหายยามร่างสูงโน้มตัวลงทับทาบเรียวปากของเขาไว้เพียงแผ่ว
“คุณฮันคยอง...คุณ”เสียงเล็กร้องถามขึ้นอย่างตกใจสำหรับการกระทำเมื่อครู่ของฮันคยอง
“ฮยอกแจ....”ดวงตากลมปิดลงช้าๆ กลีบปากล่างของเขาถูกฮันคยองขบให้เปิดออกและปลายลิ้นของร่างสูงก็ผ่านเข้ามาป้อนมอบความนุ่มนวลให้ จุมพิตแผ่วเบานั้นทวีความร้อนแรงขึ้นจนฮยอกแจรู้สึก คนตัวเล็กเลื่อนมือขึ้นป่ายเกาะท้ายทอยของฮันคยองไว้ ร่างสูงจึงได้ทีเบียดคลึงริมฝีปากของเขาแนบแน่นขึ้น เรียวลิ้นชื้นตวัดเกี่ยวและเคลื่อนไล้ไปทั่วโพรงปาก เขาหอบเอาอากาศหายใจอย่างเร่งรีบยามฮันคยองยอมถอนริมฝีปากออกห่าง ทว่าดูเหมือนจะไม่เพียงพอเมื่อร่างสูงเลือกที่จะมอบจูบให้เขาอีกหน... และอีกหน
“อื้อ... อื้ม” ฮยอกแจสดับได้แต่เสียงครางเครือของตน พวงแก้มใสซับซาบความร้อนจนกลายเป็นสีแดงเรื่อ รสหวานที่รินเลอะผ่านมุมปากถูกร่างสูงเก็บกวาดไปสิ้น ฮันคยองกดย้ำเรียวปากของเขาซ้ำซ้อนกลั่นแกล้ง หนักหน่วง แต่ก็ชวนฝันเหลือแสน ก่อนกระดุมเม็ดแรกของเขาถูกปลดออก ปลายนิ้วของฮันคยองแตะลากผ่านแนวกรามและลำคอช้าๆ ความวาบหวามใต้ผิวกายพลุ่งพล่านเสียจนทำให้ลมหายใจของคนตัวเล็กปั่นป่วน ริมฝีปากได้รูปเลื่อนลงมาประทับรอยจูบตรงซอกคอ
“มะ... ไม่ อื้อ... ปล่อย!” มือบางของฮยอกแจก็ดันตัวฮันคยองออกห่างชั่วพริบตา เผลอดิ้นขลุกขลักไปมาและเบิกตากว้างเมื่อความรู้สึกสับสนและความรู้สึกถึงความไม่แนะใจอะไรบ้างอย่างเหล่านั้นวกกลับเข้ามาในห้วงความคิด
“ฮยอกแจ..ไม่ต้องห่วงนะ”เสียงทุ้มที่กระซิบแผ่วอยู่ริมหูค่อยๆ พูดปลอบประโลมให้อีกคนเอียงเอนตามอารมณ์ของตนพลันร่างสูงก็ยื่นมือออกมาประคองแก้มของเขาไว้ ความอบอุ่นที่แสนจะอ่อนโยนนั้นช่วยขับไล่ความกลัวออกไปช้าๆ และแทบจะหายไปทั้งหมดเมื่อเขาได้ฟังถ้อยคำเอ่ยย้ำ
“ฮยอกแจ..เชื่อใจฉัน”ใบหน้าสวยพยักหน้ารับ ก่อนจะถูกอีกคนอุ้มเข้าไปในห้องนอนทันที
เมื่อเข้ามาภายในห้องนอนร่างสูงค่อยๆว่างร่างบางของฮยอกแจลงบนเตียงนอนนุ่ม ฮันคยองเคลื่อนใบหน้าเข้าใกล้คนตัวเล็ก กดทาบริมฝีปากอิ่มแผ่วเบาแต่นิ่งนาน ฮยอกแจจูบตอบ แต่ก็ต้องพ่ายแพ้ให้กับความเหนือกว่าของร่างสูง กลีบปากของเขาถูกบดเบียดอยู่เช่นนั้นราวฮันคยองไม่รู้จักหน่าย แต่เขาก็ไม่ปฏิเสธว่าจูบของฮันคยองชวนให้เคลิบเคลิ้มเหนือสิ่งอื่นใด
“ฮยอกแจทำไมนายถึงได้สวยจังเลยนะ...สวยจนฉันแทบทนไม่ไหวแล้ว”พูดเหมือนคนที่เพ้อไปกับมนต์สะกดของคนตรงหน้า มือหนาเชยคางของฮยอกแจขึ้นไม่ว่าคนตัวเล็กจะตั้งใจหรือไม่ แต่ดวงตาที่ทอประกายนั้นก็ยั่วยวนเกินไปสำหรับเขา ปลายนิ้วของเขาไล้เกลี่ยแก้มใสแผ่วเบาจนเริ่มขึ้นสีทีละน้อย อาจจะเป็นเพราะความอ่อนโยนที่ทำให้คนตัวเล็กไม่ตื่นตกใจหรือความเผลอไผลในอารมณ์ที่เปลี่ยนแปรไปเป็นแรงดึงดูดระหว่างกันและกัน
“คุณ.... อ๊ะ!” ฮยอกแจร้องเสียงหลงเพราะความตื่นตระหนกยามร่างสูงก้มลงขบเย้ายอดอกข้างหนึ่งของเขาให้ชันแข็งอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว กายบางเกร็งสะท้าน แอ่นหน้าอกขึ้นรับปลายลิ้นชื้นที่กำลังตวัดหยอกนั้นอย่างเผลอไผล ดวงตากลมปิดสนิท คิ้วเรียวขมวดผูกกันแน่นเพราะไม่สามารถทัดทานต่อความหวามไหวที่กำลังเร่งเร้าให้อุณหภูมิในกายวิ่งแล่น เสื้อนอนตัวบางถูกปัดลงมาเคลียไหล่ ก่อนฮันคยองจะจัดการถอดมันทิ้งไปไกลมือ
“อื้ม... อ๊ะ” ฮันคยองดุนดูดยอดออกของคนตัวเล็กไม่ละเลิก มือข้างหนึ่งของร่างสูงเลื่อนลูบไปตามผิวกายเนียน ดวงตาของฮยอกแจหรี่ปรือเพราะความเสียวแปลบ ดึงรั้งต้นคอของฮันคยองไว้อย่างต้องการที่ยึดเหนี่ยว เปิดปากส่งเสียงร้องสลับกับขบเม้มแน่นเมื่อร่างสูงเมื่อปลายนิ้วของร่างสูงแอดบดขยี้ยอดอกอีกข้างหน่วงหนัก ใบหน้าหวานชื้นเหงื่อ นัยน์ตาสีฟ้าคลอหยาดอารมณ์นั้นยั่วยวนสายตาคนมองได้อย่างไม่ทันรู้ตัว ริมฝีปากได้รูปจูบพรมลงมาตามหน้าท้อง พลันกางเกงชุดนอนซึ่งเป็นสิ่งปกปิดเดียวของฮยอกแจก็ถูกถอดร่นลงไปกองอยู่ที่ปลายเตียง สัมผัสเย็นวาบที่รู้สึกได้ทำให้ฮยอกแจต้องดันร่างสูงออกให้ห่างตัว เรียวขาทั้งสองข้างสั่นระริกและขยับชิดเข้าหากันอย่างหวาดหวั่น มือทั้งสองข้างเผลอ ขย้ำผ้าปูเตียงด้วยความเคอะเขิน
“ฮะ... ฮันคยอง อ๊ะ... อื้อ” เรียวขาเล็กถูกแยกออกจากกันช้าๆ ฝ่ามืออุ่นร้อนไล้ลงต่ำเรื่อยๆและวนไล้ตรงหน้าท้องแบนราบซึ่งหดเกร็งเพราะความเสียว ที่ร่างสูงมอบให้ ก่อนเข้ากอบกุมปลุกเร้าความต้องการให้พลุ่งพล่าน
“ อ๊า! มะ... ไม่ ฮันคยอง ยะ... อย่าจับฮะ ” ฮยอกแจได้แต่บิดกายเร่าเมื่อถูกปลุกฮืออารมณ์ให้พุ่งสูง ผิวสัมผัสจากฝ่ามือยังคงกุมแน่นที่แก่นกาย หน้าท้องแบนราบหดเกร็งเพราะไม่อาจต้านทานต่อความกระสันได้ ตอนนี้เขารู้สึกกลัวกลับความมืดมิดที่ดวงตามองเห็น ความมืดมิดที่ทำให้เขามิอาจคาดเดาสิ่งที่จะเกิดขึ้นได้เลย
“ฉันบอกแล้วไงว่าให้เชื่อใจ...นายไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น ครั้งนี้ฉันจะอ่อนโยนกับนาย”ว่าด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน มือหนาที่กุมแก่นกายไว้ก่อนจะค่อยเลื่อนขึ้นเร็วอย่างช้าๆ และเริ่มเร็วขึ้นเรื่อยตามแรงอารมณ์
“ฮ้า... อ๊ะ... อ๊ะ อ๊า” เสียงหวานครวญครางลั่นเมื่อส่วนอ่อนไหวเริ่มตื่นตัวเต็มที่ ยิ่งมือใหญ่ขยับรอบแก่นกายรัวเร็วขึ้น คนตัวเล็กก็ยิ่งส่งเสียงร้องดังขึ้นอย่างลืมอาย ทว่าริมฝีปากได้รูปก็ทับทาบปิดเสียงร้องเอาไว้เสียก่อน ลิ้นของฮยอกแจถูกกระหวัดรัดรึง จึงได้แต่ส่งเสียงอื้ออึงผ่านลำคอเท่านั้น ริมฝีปากอิ่มคอยอ้าหอบหายใจอย่างทรมาน เม็ดเหงื่อชื้นเริ่มผุดพรายทั่วทั้งเรือนกาย อารมณ์คุกรุ่นถูกพัดพาให้พุ่งสูงเกินหักห้าม
“อ๊ะ อ๊า!” ฮยอกแจร้องครางสุดเสียงเมื่อความอุ่นชื้นตรงเรียวปากเมื่อครู่จู่ๆ ก็ย้ายไปตรงแท่งร้อนที่ลุกชัน เรียวลิ้นที่กำลังดูดไล้พลางตวัดย้ำจุดชนวนความต้องการให้โหมกระพือ ยกสะโพกขึ้นรับโพรงปากที่กำลังครอบครองแก่นกายของตนอย่างไม่สามารถควบคุม หมดหนทางทุเลาความต้องการลง เขาถูกอารมณ์ของตนครอบงำและอาจจะไม่มีสิ่งใดดับความร้อนรุ่มนี้ได้เลย
“อ๊าาาาาาาาาา” น้ำขาวขุ่นไหลออกมาเต็มปากหนาแต่ร่างสูงกลืนกินมันอย่างไม่รังเกียจแถมยังรู้สึกว่าหอมหวานอีกซะด้วย แต่ไม่รอให้อีกคนได้ทันตั้งตัวเรียวนิ้วแรกถูกสอดลึกเข้าไปในช่องทางสีหวาน คนตัวเล็กจึงได้สติกลับคืนเพราะความเจ็บปวดที่ก่อตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว
“ อ๊า... ผม... เจ็บ ฮึก... ” เสียงร้องประท้วงของฮยอกแจไม่ได้ถูกเพิกเฉย ฮันคยองเลียวนที่แผ่นอกขาวเพื่อให้คนตัวเล็กทุเลาความเกร็งลง การรุกล้ำดำเนินไปอย่างเนิบช้าเพราะความรู้สึกผิดของฮันคยองเพราะที่ผ่านมาเขาไม่เคยเฉลียวใจที่จะทะนุถนอมหรือดูแลฮยอกแจเลยแม้แม้แต่น้อย กลับเพิกเฉยและปล่อยให้อีกคนต้องอยู่คนเดียวมาด้วยตลอด
ฮันคยองค่อยแทรกนิ้วเพิ่มอย่างใจเย็น พร้อมกับมอบจุมพิตอ่อนโยนเพื่อปิดกั้นเสียงร้องที่เกิดจากการขยับเรียวนิ้วที่สอง และไม่นานนักนิ้วที่สามก็ถูกแทรกสอดเข้าไปในช่องทางนุ่มเช่นกัน
“ อึ่ก... อื้อ... อ่ะ... ยะ... อย่าเพิ่งขยับฮะ... อ๊ะ ”
“ อดทนหน่อยนะ... ไม่งั้นนายจะเจ็บมากกว่านี้ ” ฮันคยองขยับวนนิ้วช้าๆ รู้สึกว่าตนเองอาจะทนไม่ได้นาน เพราะคนตัวเล็กที่นอนทอดกายต่อหน้าเขาช่างเย้ายวนใจจนเกินไป ใบหน้าขาวเนียนระเรื่อราวเอียงอายนั้นตรึงสายตาของเขาเอาไว้และชวนให้ครอบครองยิ่ง แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นเขาก็ไม่อยากใช้กำลังบังคับฮยอกแจอีกแล้ว
“ อะ... อ๊า... อื้อ อ๊ะ... อ๊า! ” ฮยอกแจร้อนครางลั่นเมื่อเริ่มผ่อนรับสัมผัสทั้งหมดได้ ฮันคยองยังคงหยอกล้อจุดกระสันด้านในไม่หยุด แก่นกายเล็กเริ่มปริ่มไปด้วยของเหลวที่ใกล้จะถูกปลดปล่อย ทว่าร่างสูงกลับผ่อนจังหวะของเรียวนิ้วให้อารมณ์ดิ่งลงอีกครั้ง แต่บางคราวก็ควานย้ำแรงๆ จนคนตัวเล็กสะดุ้งเฮือก
ความร้อนวูบวาบแผ่ตรึงทุกส่วนของร่างกาย ฮยอกแจสูดอากาศเข้าถี่กระชั้น ช่องทางด้านในกำลังถูกเสียดสีจนรู้สึกร้อนรุม ลืมอากาศเย็นฉ่ำจากเครื่องปรับอากาศ เปล่งเสียงครางหวานหูจนฟังไม่ได้ศัพท์ ทว่าร่างสูงกลับหัวเราะในลำคออย่างพึงใจ ก่อนความเสียวซ่านของฮยอกแจจะถูกปลุกให้ตื่นอีกหนโดยฝ่ามือของฮันคยองที่ขยับรูดแก่นกาย และในที่สุดอารมณ์ที่คนตัวเล็กเก็บกักไว้ก็เกินยื้อ เขาครูดเล็บลงบนผ้าปูเตียงเป็นทาง ก่อนหยาดความต้องการสีขาวขุ่นจะถูกปลดปล่อยออกอีกครั้ง
“ อ๊า...! ” คนตัวเล็กครางเสียงสูงหลังจากที่ฮันคยองค่อยสอดใส่แท่งร้อนผ่านปากทางเขามา ความเจ็บหน่วงเริ่มแผ่ไปทั่วช่องท้อง หยาดน้ำใสเอ่อคลอที่ดวงตาเพราะยังคงปรับรับสัมผัสที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วไม่ได้
“ หายใจเข้าลึกๆ หน่อยสิ... อืม แบบนั้นแหละอย่าเกร็ง ” ร่างสูงบอกเสียงแหบแห้งพร้อมกับหอบหายใจขณะที่ฮยอกแจพยายามลดผ่อนความเกร็งให้ชินกับขนาดแก่นกายที่เหนือกว่านิ้วมาก คนตัวเล็กถอนหายใจช้าๆ ก่อนโอบรอบคอฮันคยองไว้แน่น ช่างน่าอายที่เขาต้องการฮันคยองมากเสียจนไม่คิดปฏิเสธ การกอดกันครั้งนี้เป็นไปอย่างยินยอมพร้อมใจ ไม่มีใครหักห้ามอารมณ์ของตนไหว และเขาก็รู้แล้วว่าฮันคยองอ่อนโยนกับเขามากแค่ไหน
“ขยับสิฮะ...อะ..อยู่แบบนี้... อ่ะ... อึดอัดจัง อึ๊” มือแกร่งยึดเอวบางไว้แน่นก่อนจะค่อยๆ ขยับแก่นกายอย่างเนิบช้าก่อนเร่งเปลี่ยนเป็นเร็วขึ้น ป่ายแขนกอดคอร่างสูงไว้ขณะบิดตัวเร่าและริมฝีปากเล็ดรอดเสียงคราง ช่องทางที่บีบแน่นในตอนแรกค่อยๆ ผ่อนคลายออกเป็นกลืนรับสัมผัสจากร่างสูงในที่สุด
“ ฮันคยอง... อ๊ะ... ฮึก ” ฮยอกแจกอดร่างสูงแน่นเมื่อรู้สึกถึงการสอดประสานกายที่ถี่และรุนแรงขึ้นไม่รู้ว่าเป็นเพราะการเล้าโลมก่อนหน้านี้หรือเพราะสติที่ถูกอารมณ์เข้าครอบงำจนหมดสิ้น เขาถึงได้ไม่รับรู้ว่ามีความเจ็บปวดหลงเหลืออยู่อีกต่อไป จะรับรู้ก็เพียงความสุขที่ถูกปรนเปรอโดยแก่นกายของร่างสูงที่กระแทกผ่านเข้ามาในกายเท่านั้น
“ฮะ... ฮันคยอง ฮึก... จะไปแล้ว อ๊า — ” เพียงไม่ทันขาดคำกายบางก็กระตุกเฮือก คราบความสุขสมถูกฉีดพุ่งเข้ามายังผนังร้อนด้านในซึ่งสั่นวาบ คนตัวเล็กหลับตาสนิท แนบใบหน้าลงบนหน้าอกของร่างสูงอยู่เช่นนั้นไม่ขยับเขยื้อน ความเหนื่อยอ่อนฉกชิงแรงกำลังของเขาไปเกือบสิ้น ทำได้แค่ยอมให้ฮันคยองกอดรัดตนจนพอใจ เปลือกตาถูกจูบ แก้มถูกขโมยสูดดม เขาแทบจะผล็อยหลับไปง่ายๆ เพราะสัมผัสนิ่มนวลเหล่านั้น แต่กลับต้องลืมตาสะดุ้งเพราะริมฝีปากของร่างสูงที่คอยคลอเคลียและเป่าลมหายใจอุ่นๆ รินรดใบหู
“ ไม่เป็นไรใช่ไหม... ฮยอกแจ ” ฮยอกแจเพียงพยักหน้าตอบเบาๆ เท่านั้น แต่ก็ทำให้ริมฝีปากหนาได้รูปคลี่รอยยิ้มอ่อนโยน
“ ขอบคุณ... ” เสียงของฮันคยองฟังดูเลือนรางนักสำหรับฮยอกแจที่เหนื่อยล้า แต่ไออุ่นที่เขาอิงชิดอยู่ทำให้หลับตาลงได้ไม่ยาก
“ไม่เป็นไรฮะ”ดวงตาสีฟ้าค่อยๆหลับตาลงด้วยความรู้สึกอ่อนเพลีย ถึงแม้จะเพิ่งตื่นนอนก็ตามที
‘ความรู้สึกของฉันตอนนี้มันไม่เหมือนเดินแล้วสินะ ต่อจากนี้ไปฉันจะปกป้องและดูแลนายให้ดีที่สุด ฮยอกแจ’
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น