วันพฤหัสบดีที่ 26 เมษายน พ.ศ. 2555


ตอนที่ 16

Honorable mention



“ฮัน อันนี้อะไรอะ?”เสียงเล็กถามขึ้นนำเป็นครั้งที่ร้อยของวันก็ว่าได้

“แผ่นซีดีที่ฮยอกแจชอบฟังไงครับ”เสียงตอบอย่างเหนื่อย ตอนแรกก็พอสอนเล่นสนุกๆได้ แต่รู้สึกว่าคนตัวเล็กชั่งอยากรู้อยากเห็นเสียจริงๆเลย ถามได้ทั้งวันไม่หยุด ไปรู้จักเหนื่อยบ้างหรือไง

“หรอแล้ว เป็นของนักร้องวงอะไรอะ”เสียงเล็กยังคงถามต่อ

“วงSuper Junior.ไงครับ”

“ว้าวจริงหรอ!!!เพิ่งได้เห็น หล่อทุกคนเลย”

“ตัวเล็ก!! กล้าชอบคนอื่นว่าหล่อต่อหน้าฮันเลยหรอ ฮืม!โกรธแล้วด้วย”ทำตัวแอ๊บแป๋วไม่ค่อยเข้ากับหน้าเสียเท่าไร-_-!

“อะๆๆ....ฮันโกรธหรอ ฮันของฮยอกหล่อสุดแล้ว”เสียงง้อเล่น ง้ออีกคนอย่างน่ารักสมตัว(ไม่ค่อยรำเอียงเลยยยย)

“จริงนะ!

“อืม”

“เมียใครเนี้ยน่ารักน่าฟัดจัง มาให้ฟัดหน่อยเร๊ว!!”ว่าพรางกระโดดขึ้นคร่อมคนตัวเล็กทันที

“ฮัน!!จะ..ทำอะไร^//^”ถามยังเขินๆ ทั้งที่ตัวเองก็รู้ดีอยู่แล้ว

“นะๆ...หน่อยนะที่รัก...เราไม่ได้อะไรกันนานแล้วนะ...ฮันน้อยคิดถึงฮยอกแจจะแย่อยู่แล้ว”

“บ้า!!ฮันทะลึ่ง”ว่าพรางตีไปแขนแกร่งแรงๆ แต่ก็ไม่ได้ทำให้อีกคนรู้สึกเจ็บเลยแม้แต่น้อย

ฮันคยองก้มลงประทบริมฝีปากอิ่มแนบชิด คลึงเคล้าอย่างแผ่วเบากระทั่งกลีบปากสวยเผยอออกอย่างไม่รู้ตัว เรียวลิ้นอุ่นโลมเลียผิวปากนิ่มราวต้องการลิ้มรสและขออนุญาตในคราวเดียวกัน มือใหญ่นั้นประคองใบหน้าหวานเอาไว้ไม่ให้เบือนหลบได้

ฮยอกแจตอบรับสัมผัสอย่างเก้ๆ กังๆ ทำเอาฮันคยองอยากจะบดเรียวปากสีเรื่อนั้นซ้ำๆ จนพอใจ ที่เขาพอจะรู้รสถูกความหวานล้ำของคนตัวเล็กกลืนกลบเสียสิ้น และผู้ถูกรุกล้ำก็ทำได้เพียงเลื่อนมือไปเกาะกุมแผ่นหลังกว้างเอาไว้เท่าที่เรี่ยวแรงจะอำนวย

ฮึก... เสียงครางเครือผะแผ่วในลำคอ เพื่อเป็นการบ่งบอกว่าตนเองเริ่มขาดอากาศหายใจ จนทำให้ฮันคยองค่อยๆถอนริมฝีปากจากริมฝีปากแดงสด

“ฮัน....อย่าเลยที่นี้โรงพยาบาลนะ”เสียงเล็กเอ่ยบอกเพื่อที่จะเตือนสติของอีกคน

“ตื่นเต้นดีจะตาย นะตัวเล็กครั้งเดียวพอเลย”

“อืม ครั้งเดียวแล้วก็เบาๆด้วย”เสียงเล็กตอบอย่างอายๆ

ฮึก... เสียงครางเครือผะแผ่วในลำคอนั้นชักชวนให้ริมฝีปากของร่างสูงที่เคลื่อนห่างบดเบียดเข้าไปใกล้... แนบชิดยิ่งขึ้น ครั้ง แล้วครั้งเล่าไม่ยอมละจาก

คนตัวเล็กที่ถูกกอดรัดให้แนบชิดกับกายแกร่งสั่นเทาขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อมือข้างหนึ่งของฮันคยองเลื่อนมาสัมผัสลาดไหล่และดันเขาให้เขาลงไปนอนราบกับพื้นเตียงแล้วจึงค่อยถอนริมฝีปากออก

หวานจัง”เสียงแหบพร่ากระซิบที่ข้างหูของคนตัวเล็กแถมด้วยหายใจรดต้นคอขอคนตัวเล็กเบาๆ ทำให้คนน่ารักต้องเอียงคอหนีทันทีเพราะตอนนี้ใบหน้าสวยแดงก่ำเพราะความเขินอย่างเต็มที่ มือทั้งสองข้างของฮันคยองเริ่มลูบไล้ไปทั่วเรือนกายของฮยอกแจอย่างรู้หน้าที่ ก่อนจะค่อยๆ จรดริมฝีปากลงบนหน้าท้องแบนราบและไล้เรื่อยขึ้นไป

ฮะ... ฮันคยอง... ฮื่อ... คนตัวเล็กแอ่นรับริมฝีปากได้รูปที่ไล่ประทับฝากรอยความเป็นเจ้าของไว้อย่างลืมตัว ฮยอกแจเริ่มหอบน้อยๆ นัยน์ตาทั้งสองข้างเปียกชื้นเพราะถูกปลุกเร้าอารมณ์โดยร่างสูงซึ่งถึงแม้จะเป็นไปอย่างเชื่องช้า แต่ก็พาให้ร่างกายร้อนวูบวาบไปทั่วบริเวณที่ถูกสัมผัส

“ครับ ที่รัก”ฮันคยองผละจากซอกคอขาวๆเปลี่ยนเป็นมองหน้าของร่างเล็ก

“อย่ามองงั้นสิ”ฮยอกแจหน้าแดงระเรื่อก่อนจะกดใบหน้าของร่างหนาแนบกับแผงอก ปล่อยให้ฮันคยองคร่อมตัวซุก ไซ้หาความหวานต่อไป  บัดนี้ลูกกวาดสีหวานที่เคลือด้วยสีชมพูน่ารับประทานกำลังแข็งเป็นไตชูชัน ท้าทายร่างสูง ฮันคยองใช้ลิ้นร้อนลากวนสลับไปมาสองข้างไม่รู้เบื่อ

มือแกร่งปลดรูดซิปกางเกงของคนตัวเล็กลง ในขณะที่ริมฝีปากยังคงหยอกล้อกับยอดอกแข็ง ฮันคยองยิ้มร้าย เมื่อเสียงครางหวานหูเริ่มฟังดูทรมานและสั่นเครือ เขาจูบที่หน้าท้องของคนตัวเล็กอีกหน ทำเอาฮยอกแจบิดตัวไปมาเพราะความปั่นป่วนของร่างกายเสียงครางกระเส่าแว่วมาจากริมฝีปากอิ่มไม่ขาด

ยะ... อย่ามองแบบนี้สิฮัน... ใบหน้าที่ขึ้นสีแดงจัดมีแววออดอ้อน เพียงคิดว่าฮันคยองกำลังจ้องมองเขาด้วยสายตาแบบไหน ร่างกายของเขาก็สั่นสะท้านด้วยความรู้สึกที่ปนเป และยิ่งสำนึกรู้ถึงความแข็งขืนตรง สวนนั้นของตนแล้ว เขาก็แทบจะเก็บซ่อนความอับอายเอาไว้ไม่ไหว

ฮันคยองเห็นดังนั้นแล้วจึงประกบริมฝีปากอิ่ม เอาไว้ราวต้องการช่วยให้ผ่อนคลาย ก่อนจูบเบาๆ ที่แก้มเพื่อให้ฮยอกแจปรับรับกับการรุกล้ำอย่างแช่มช้า เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กเริ่มนิ่งลงบ้างแล้ว มือแกร่งก็ไม่รอช้าที่จะเลื่อนลงไปกอบกุมแก่นกายของคนตัวเล็กใต้ร่างทันที

“อื้อ.....อ๊า.....อื้มม”เสียงของฮยอกแจที่ครางลั่นมือเล็กๆจิกลงบนผ้าปูจนยับ

“นายน่ารักมากเลยนะฮยอกแจ”ฮันคยองชมแต่สายตายังจับจ้องที่แกนกลางของร่างบางอยู่

ฮ้า... อ๊ะ... อ๊ะ อ๊า เสียงหวานครวญครางลั่นเมื่อส่วนอ่อนไหวเริ่มตื่นตัวเต็มที่ ยิ่งมือใหญ่ขยับรอบแก่นกายรัวเร็วขึ้น คนตัวเล็กก็ยิ่งส่งเสียงร้องดังขึ้นอย่างลืมอาย ทว่าริมฝีปากได้รูปก็ทับทาบปิดเสียงร้องเอาไว้เสียก่อน ลิ้นของฮยอกแจถูกกระหวัดรัดรึง จึงได้แต่ส่งเสียงอื้ออึงผ่านลำคอเท่านั้น ริมฝีปากอิ่มคอยอ้าหอบหายใจอย่างทรมาน เม็ดเหงื่อชื้นเริ่มผุดพรายทั่วทั้งเรือนกาย

อ๊ะ อ๊า!ฮยอกแจร้องครางสุดเสียงเมื่อความอุ่นชื้นตรงเรียวปากเมื่อครู่จู่ๆ ก็ย้ายไปตรงแท่งร้อนที่ลุกชัน เรียวลิ้นที่กำลังดูดไล้พลางตวัดย้ำจุดชนวนความต้องการให้โหมกระพือ ยกสะโพกขึ้นรับโพรงปากที่กำลังครอบครองแก่นกายของตนอย่างไม่สามารถควบคุม หมดหนทางทุเลาความต้องการลง เขาถูกอารมณ์ของตนครอบงำและอาจจะไม่มีสิ่งใดดับความร้อนรุ่มนี้ได้เลย

"อึก....อ๊าาา"เสียงดังลั่นห้องของฮยอกแจจังหวะเดียวกับน้ำสีขาวๆที่ออกมา มากมายร่างสูงกลืนหมดสิ้นไม่เหลือแม้แต่หยดเดียว ก่อนจะจุมพิตเบาๆที่ริมฝีปากของร่างบาง

ฮันคยองค่อยแทรกนิ้วเพิ่มอย่างใจเย็น พร้อมกับมอบจุมพิตอ่อนโยนเพื่อปิดกั้นเสียงร้องที่เกิดจากการขยับเรียวนิ้วที่สอง และไม่นานนักนิ้วที่สามก็ถูกแทรกสอดเข้าไปในช่องทางนุ่มเช่นกัน

จะ...เจ็บ!”ฮยอกแจพูดออกมาพร้อมสีหน้าบ่งบอกถึงความเจ็บปวดมากน้อยเพียงใด

ทนหน่อยนะครับที่รัก”ฮันคยองโน้มตัวลงไปกระซิบที่หูของฮยอกแจเบาๆ พลางจรดริมฝีปากลงต้นคอของเขา ฮยอกแจครางเสียงกระเส่า เมื่อฮันคยองขยับนิ้วเข้าออกช้าๆ และเร่งให้เร็วขึ้นในภายหลังซึ่งสะโพกมนก็เคลื่อนเข้าหาการเติมเต็มนั้นอย่างจงใจ ร่างสูงจึงดึงนิ้วทั้งสามออกก่อนจะเปลี่ยนจะเป็นแกนกลางของร่างกายเข้าไป สัมพันธไมตรีกับช่องทางรักของร่างบาง

ฮื่อ... อึ่กฮยอกแจเกร็งหน้าท้องแน่น เมื่อความแข็งขืนแทรกสอดผ่านช่องทางเข้ามา ความเจ็บจุกชัดเจนกว่าความรู้สึกใดอื่น ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงจัดและชื้นเหงื่อเพราะความคับแน่น พยายามสูดลมหายใจเข้าลึกและผ่อนรับให้ได้มากที่สุด  

“ยังเจ็บอยู่อีกเหรอ...

อื้อ

งั้นจะทำให้ชินเดี๋ยวนี้แหละ

คนบ้า... อ่ะ... อึดอัดจัง อึ๊ มือแกร่งยึดเอวบางไว้แน่นก่อนจะค่อยๆ ขยับแก่นกายอย่างเนิบช้าก่อนเร่งเปลี่ยนเป็นเร็วขึ้น คนตัวเล็กแหงนหน้าไปข้างหลัง ป่ายแขนกอดคอร่างสูงไว้ขณะบิดตัวเร่าและริมฝีปากเล็ดรอดเสียงคราง ช่องทางที่บีบแน่นในตอนแรกค่อยๆ ผ่อนคลายออกเป็นกลืนรับสัมผัสจากร่างสูงในที่สุด

อึ่ก….. อ๊า เรี่ยวแรงและสติถูกพรากไปอย่างหมดจด ฮยอกแจรู้สึกว่าร่างกายอ่อนระทวยและสั่นไหวไปตามแท่งร้อนที่โถมกระแทกถี่รัว

 ฮะ... ฮันคยอง ฮึก... จะไปแล้ว อ๊า — ” เพียงไม่ทันขาดคำกายบางก็กระตุกเฮือก คราบความสุขสมถูกฉีดพุ่งเข้ามายังผนังร้อนด้านในซึ่งสั่นวาบ คนตัวเล็กหลับตาสนิท แนบใบหน้าลงบนหน้าอกของร่างสูงอยู่เช่นนั้นไม่ขยับเขยื้อน ความเหนื่อยอ่อนฉกชิงแรงกำลังของเขาไปเกือบสิ้น ทำได้แค่ยอมให้ฮันคยองกอดรัดตนจนพอใจ เปลือกตาถูกจูบ แก้มถูกขโมยสูดดม เขาแทบจะผล็อยหลับไปง่ายๆ เพราะสัมผัสนิ่มนวลเหล่านั้น แต่กลับต้องลืมตาสะดุ้งเพราะริมฝีปากของร่างสูงที่คอยคลอเคลียและเป่าลมหายใจอุ่นๆ รินรดใบหู

“พอแล้วฮัน สัญญาแล้วงั้นว่าครั้งเดียว”เสียงเล็กประท้วงขึ้น เมื่อรู้สึกว่าอีกคนไม่ได้หยุดนิ่ง

“ก็ได้ครับ กลับเกาหลี จะจัดให้ชุดใหญ่เลย”ว่าก่อนจะค่อยๆถอดแก่นกายของตนออก น้ำรักสีขาวขุ่นจึงค่อยๆไหล ออกมาค่อยเรียวขาสวย ภาพที่เห็นนั้นทำให้ร่างบางหน้าแดงขึ้นสีได้ไม่ยาก

“รู้สึกว่ามองเห็นแล้วฮยอกแจหน้าแดงบ่อยจังเลยนะ”อีกคนว่าขณะกำลังจัดแจงเสื้อผ้าของตนให้เข้าที่เข้าทาง

“บ้า!!”ว่าอย่างเขินๆ

กลับไปเกาหลีจะทำไม่ให้ได้นอนเลยละฮยอกแจ เพราะพ่อนายฝากอะไรบ้างอย่างไว้ให้ฉัน แล้วมันก็เป็นสิ่งที่ฉันไม่อยากปฏิเสธสะด้วยสิ

ย้อนไป เมื่อสองวันก่อน

กลับไปอ่านต่ออีกหน่อยนึงนะค่ะ


วันศุกร์ที่ 13 เมษายน พ.ศ. 2555

ตอนที่ 10 Understand of mind

“ฮยอกแจ อยู่ไหน..ฮยอกแ..”ฮันคยองถึงกับต้องหยุดชะงัก เมื่อเห็นอีกคนที่กำลังนั่งชมบรรยายการอยู่ด้านนอกระเบียง แสงแดดที่ส่องสะท้อนเข้ากับใบหน้าเรียวสวย ผิวขาวเนียนเรียวกับหิมะในฤดูหนาวที่ส่องกระทบกับแสงแดด ชังดูราวกับว่าคนตรงหน้านี้เป็นนางฟ้าที่ตกลงมาจากสรวงสวรรค์ก็ไม่ปาน

“คุณฮันคยองตื่นแล้วหรอฮะ...คุณฮันค..อื้ม”ครู่ใหญ่สำหรับการตัดสินใจ ก่อนเสียงอึกอัดของฮยอกแจจะถูกกลืนหายยามร่างสูงโน้มตัวลงทับทาบเรียวปากของเขาไว้เพียงแผ่ว

“คุณฮันคยอง...คุณ”เสียงเล็กร้องถามขึ้นอย่างตกใจสำหรับการกระทำเมื่อครู่ของฮันคยอง

“ฮยอกแจ....”ดวงตากลมปิดลงช้าๆ กลีบปากล่างของเขาถูกฮันคยองขบให้เปิดออกและปลายลิ้นของร่างสูงก็ผ่านเข้ามาป้อนมอบความนุ่มนวลให้ จุมพิตแผ่วเบานั้นทวีความร้อนแรงขึ้นจนฮยอกแจรู้สึก คนตัวเล็กเลื่อนมือขึ้นป่ายเกาะท้ายทอยของฮันคยองไว้ ร่างสูงจึงได้ทีเบียดคลึงริมฝีปากของเขาแนบแน่นขึ้น เรียวลิ้นชื้นตวัดเกี่ยวและเคลื่อนไล้ไปทั่วโพรงปาก เขาหอบเอาอากาศหายใจอย่างเร่งรีบยามฮันคยองยอมถอนริมฝีปากออกห่าง ทว่าดูเหมือนจะไม่เพียงพอเมื่อร่างสูงเลือกที่จะมอบจูบให้เขาอีกหน... และอีกหน

อื้อ... อื้ม ฮยอกแจสดับได้แต่เสียงครางเครือของตน พวงแก้มใสซับซาบความร้อนจนกลายเป็นสีแดงเรื่อ รสหวานที่รินเลอะผ่านมุมปากถูกร่างสูงเก็บกวาดไปสิ้น ฮันคยองกดย้ำเรียวปากของเขาซ้ำซ้อนกลั่นแกล้ง หนักหน่วง แต่ก็ชวนฝันเหลือแสน ก่อนกระดุมเม็ดแรกของเขาถูกปลดออก ปลายนิ้วของฮันคยองแตะลากผ่านแนวกรามและลำคอช้าๆ ความวาบหวามใต้ผิวกายพลุ่งพล่านเสียจนทำให้ลมหายใจของคนตัวเล็กปั่นป่วน ริมฝีปากได้รูปเลื่อนลงมาประทับรอยจูบตรงซอกคอ

มะ... ไม่ อื้อ... ปล่อย!มือบางของฮยอกแจก็ดันตัวฮันคยองออกห่างชั่วพริบตา เผลอดิ้นขลุกขลักไปมาและเบิกตากว้างเมื่อความรู้สึกสับสนและความรู้สึกถึงความไม่แนะใจอะไรบ้างอย่างเหล่านั้นวกกลับเข้ามาในห้วงความคิด

“ฮยอกแจ..ไม่ต้องห่วงนะ”เสียงทุ้มที่กระซิบแผ่วอยู่ริมหูค่อยๆ พูดปลอบประโลมให้อีกคนเอียงเอนตามอารมณ์ของตนพลันร่างสูงก็ยื่นมือออกมาประคองแก้มของเขาไว้ ความอบอุ่นที่แสนจะอ่อนโยนนั้นช่วยขับไล่ความกลัวออกไปช้าๆ และแทบจะหายไปทั้งหมดเมื่อเขาได้ฟังถ้อยคำเอ่ยย้ำ

“ฮยอกแจ..เชื่อใจฉัน”ใบหน้าสวยพยักหน้ารับ ก่อนจะถูกอีกคนอุ้มเข้าไปในห้องนอนทันที

เมื่อเข้ามาภายในห้องนอนร่างสูงค่อยๆว่างร่างบางของฮยอกแจลงบนเตียงนอนนุ่ม  ฮันคยองเคลื่อนใบหน้าเข้าใกล้คนตัวเล็ก กดทาบริมฝีปากอิ่มแผ่วเบาแต่นิ่งนาน ฮยอกแจจูบตอบ แต่ก็ต้องพ่ายแพ้ให้กับความเหนือกว่าของร่างสูง กลีบปากของเขาถูกบดเบียดอยู่เช่นนั้นราวฮันคยองไม่รู้จักหน่าย แต่เขาก็ไม่ปฏิเสธว่าจูบของฮันคยองชวนให้เคลิบเคลิ้มเหนือสิ่งอื่นใด

“ฮยอกแจทำไมนายถึงได้สวยจังเลยนะ...สวยจนฉันแทบทนไม่ไหวแล้ว”พูดเหมือนคนที่เพ้อไปกับมนต์สะกดของคนตรงหน้า มือหนาเชยคางของฮยอกแจขึ้นไม่ว่าคนตัวเล็กจะตั้งใจหรือไม่ แต่ดวงตาที่ทอประกายนั้นก็ยั่วยวนเกินไปสำหรับเขา ปลายนิ้วของเขาไล้เกลี่ยแก้มใสแผ่วเบาจนเริ่มขึ้นสีทีละน้อย อาจจะเป็นเพราะความอ่อนโยนที่ทำให้คนตัวเล็กไม่ตื่นตกใจหรือความเผลอไผลในอารมณ์ที่เปลี่ยนแปรไปเป็นแรงดึงดูดระหว่างกันและกัน

คุณ.... อ๊ะ!ฮยอกแจร้องเสียงหลงเพราะความตื่นตระหนกยามร่างสูงก้มลงขบเย้ายอดอกข้างหนึ่งของเขาให้ชันแข็งอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว กายบางเกร็งสะท้าน แอ่นหน้าอกขึ้นรับปลายลิ้นชื้นที่กำลังตวัดหยอกนั้นอย่างเผลอไผล ดวงตากลมปิดสนิท คิ้วเรียวขมวดผูกกันแน่นเพราะไม่สามารถทัดทานต่อความหวามไหวที่กำลังเร่งเร้าให้อุณหภูมิในกายวิ่งแล่น เสื้อนอนตัวบางถูกปัดลงมาเคลียไหล่ ก่อนฮันคยองจะจัดการถอดมันทิ้งไปไกลมือ

อื้ม... อ๊ะ ฮันคยองดุนดูดยอดออกของคนตัวเล็กไม่ละเลิก มือข้างหนึ่งของร่างสูงเลื่อนลูบไปตามผิวกายเนียน ดวงตาของฮยอกแจหรี่ปรือเพราะความเสียวแปลบ ดึงรั้งต้นคอของฮันคยองไว้อย่างต้องการที่ยึดเหนี่ยว เปิดปากส่งเสียงร้องสลับกับขบเม้มแน่นเมื่อร่างสูงเมื่อปลายนิ้วของร่างสูงแอดบดขยี้ยอดอกอีกข้างหน่วงหนัก ใบหน้าหวานชื้นเหงื่อ นัยน์ตาสีฟ้าคลอหยาดอารมณ์นั้นยั่วยวนสายตาคนมองได้อย่างไม่ทันรู้ตัว ริมฝีปากได้รูปจูบพรมลงมาตามหน้าท้อง พลันกางเกงชุดนอนซึ่งเป็นสิ่งปกปิดเดียวของฮยอกแจก็ถูกถอดร่นลงไปกองอยู่ที่ปลายเตียง สัมผัสเย็นวาบที่รู้สึกได้ทำให้ฮยอกแจต้องดันร่างสูงออกให้ห่างตัว เรียวขาทั้งสองข้างสั่นระริกและขยับชิดเข้าหากันอย่างหวาดหวั่น มือทั้งสองข้างเผลอ ขย้ำผ้าปูเตียงด้วยความเคอะเขิน

ฮะ... ฮันคยอง อ๊ะ... อื้อ เรียวขาเล็กถูกแยกออกจากกันช้าๆ ฝ่ามืออุ่นร้อนไล้ลงต่ำเรื่อยๆและวนไล้ตรงหน้าท้องแบนราบซึ่งหดเกร็งเพราะความเสียว ที่ร่างสูงมอบให้ ก่อนเข้ากอบกุมปลุกเร้าความต้องการให้พลุ่งพล่าน

อ๊า! มะ... ไม่ ฮันคยอง ยะ... อย่าจับฮะ ฮยอกแจได้แต่บิดกายเร่าเมื่อถูกปลุกฮืออารมณ์ให้พุ่งสูง ผิวสัมผัสจากฝ่ามือยังคงกุมแน่นที่แก่นกาย หน้าท้องแบนราบหดเกร็งเพราะไม่อาจต้านทานต่อความกระสันได้ ตอนนี้เขารู้สึกกลัวกลับความมืดมิดที่ดวงตามองเห็น ความมืดมิดที่ทำให้เขามิอาจคาดเดาสิ่งที่จะเกิดขึ้นได้เลย

“ฉันบอกแล้วไงว่าให้เชื่อใจ...นายไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น ครั้งนี้ฉันจะอ่อนโยนกับนาย”ว่าด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน มือหนาที่กุมแก่นกายไว้ก่อนจะค่อยเลื่อนขึ้นเร็วอย่างช้าๆ และเริ่มเร็วขึ้นเรื่อยตามแรงอารมณ์

ฮ้า... อ๊ะ... อ๊ะ อ๊า เสียงหวานครวญครางลั่นเมื่อส่วนอ่อนไหวเริ่มตื่นตัวเต็มที่ ยิ่งมือใหญ่ขยับรอบแก่นกายรัวเร็วขึ้น คนตัวเล็กก็ยิ่งส่งเสียงร้องดังขึ้นอย่างลืมอาย ทว่าริมฝีปากได้รูปก็ทับทาบปิดเสียงร้องเอาไว้เสียก่อน ลิ้นของฮยอกแจถูกกระหวัดรัดรึง จึงได้แต่ส่งเสียงอื้ออึงผ่านลำคอเท่านั้น ริมฝีปากอิ่มคอยอ้าหอบหายใจอย่างทรมาน เม็ดเหงื่อชื้นเริ่มผุดพรายทั่วทั้งเรือนกาย อารมณ์คุกรุ่นถูกพัดพาให้พุ่งสูงเกินหักห้าม

อ๊ะ อ๊า!ฮยอกแจร้องครางสุดเสียงเมื่อความอุ่นชื้นตรงเรียวปากเมื่อครู่จู่ๆ ก็ย้ายไปตรงแท่งร้อนที่ลุกชัน เรียวลิ้นที่กำลังดูดไล้พลางตวัดย้ำจุดชนวนความต้องการให้โหมกระพือ ยกสะโพกขึ้นรับโพรงปากที่กำลังครอบครองแก่นกายของตนอย่างไม่สามารถควบคุม หมดหนทางทุเลาความต้องการลง เขาถูกอารมณ์ของตนครอบงำและอาจจะไม่มีสิ่งใดดับความร้อนรุ่มนี้ได้เลย

อ๊าาาาาาาาาา   น้ำขาวขุ่นไหลออกมาเต็มปากหนาแต่ร่างสูงกลืนกินมันอย่างไม่รังเกียจแถมยังรู้สึกว่าหอมหวานอีกซะด้วย  แต่ไม่รอให้อีกคนได้ทันตั้งตัวเรียวนิ้วแรกถูกสอดลึกเข้าไปในช่องทางสีหวาน คนตัวเล็กจึงได้สติกลับคืนเพราะความเจ็บปวดที่ก่อตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว

อ๊า... ผม... เจ็บ ฮึก... เสียงร้องประท้วงของฮยอกแจไม่ได้ถูกเพิกเฉย ฮันคยองเลียวนที่แผ่นอกขาวเพื่อให้คนตัวเล็กทุเลาความเกร็งลง การรุกล้ำดำเนินไปอย่างเนิบช้าเพราะความรู้สึกผิดของฮันคยองเพราะที่ผ่านมาเขาไม่เคยเฉลียวใจที่จะทะนุถนอมหรือดูแลฮยอกแจเลยแม้แม้แต่น้อย กลับเพิกเฉยและปล่อยให้อีกคนต้องอยู่คนเดียวมาด้วยตลอด

ฮันคยองค่อยแทรกนิ้วเพิ่มอย่างใจเย็น พร้อมกับมอบจุมพิตอ่อนโยนเพื่อปิดกั้นเสียงร้องที่เกิดจากการขยับเรียวนิ้วที่สอง และไม่นานนักนิ้วที่สามก็ถูกแทรกสอดเข้าไปในช่องทางนุ่มเช่นกัน

อึ่ก... อื้อ... อ่ะ... ยะ... อย่าเพิ่งขยับฮะ... อ๊ะ

อดทนหน่อยนะ... ไม่งั้นนายจะเจ็บมากกว่านี้ ฮันคยองขยับวนนิ้วช้าๆ รู้สึกว่าตนเองอาจะทนไม่ได้นาน เพราะคนตัวเล็กที่นอนทอดกายต่อหน้าเขาช่างเย้ายวนใจจนเกินไป ใบหน้าขาวเนียนระเรื่อราวเอียงอายนั้นตรึงสายตาของเขาเอาไว้และชวนให้ครอบครองยิ่ง แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นเขาก็ไม่อยากใช้กำลังบังคับฮยอกแจอีกแล้ว

อะ... อ๊า... อื้อ อ๊ะ... อ๊า! ฮยอกแจร้อนครางลั่นเมื่อเริ่มผ่อนรับสัมผัสทั้งหมดได้ ฮันคยองยังคงหยอกล้อจุดกระสันด้านในไม่หยุด แก่นกายเล็กเริ่มปริ่มไปด้วยของเหลวที่ใกล้จะถูกปลดปล่อย ทว่าร่างสูงกลับผ่อนจังหวะของเรียวนิ้วให้อารมณ์ดิ่งลงอีกครั้ง แต่บางคราวก็ควานย้ำแรงๆ จนคนตัวเล็กสะดุ้งเฮือก

ความร้อนวูบวาบแผ่ตรึงทุกส่วนของร่างกาย ฮยอกแจสูดอากาศเข้าถี่กระชั้น ช่องทางด้านในกำลังถูกเสียดสีจนรู้สึกร้อนรุม ลืมอากาศเย็นฉ่ำจากเครื่องปรับอากาศ เปล่งเสียงครางหวานหูจนฟังไม่ได้ศัพท์ ทว่าร่างสูงกลับหัวเราะในลำคออย่างพึงใจ ก่อนความเสียวซ่านของฮยอกแจจะถูกปลุกให้ตื่นอีกหนโดยฝ่ามือของฮันคยองที่ขยับรูดแก่นกาย และในที่สุดอารมณ์ที่คนตัวเล็กเก็บกักไว้ก็เกินยื้อ เขาครูดเล็บลงบนผ้าปูเตียงเป็นทาง ก่อนหยาดความต้องการสีขาวขุ่นจะถูกปลดปล่อยออกอีกครั้ง

อ๊า...! คนตัวเล็กครางเสียงสูงหลังจากที่ฮันคยองค่อยสอดใส่แท่งร้อนผ่านปากทางเขามา ความเจ็บหน่วงเริ่มแผ่ไปทั่วช่องท้อง หยาดน้ำใสเอ่อคลอที่ดวงตาเพราะยังคงปรับรับสัมผัสที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วไม่ได้

หายใจเข้าลึกๆ หน่อยสิ... อืม แบบนั้นแหละอย่าเกร็ง ร่างสูงบอกเสียงแหบแห้งพร้อมกับหอบหายใจขณะที่ฮยอกแจพยายามลดผ่อนความเกร็งให้ชินกับขนาดแก่นกายที่เหนือกว่านิ้วมาก คนตัวเล็กถอนหายใจช้าๆ ก่อนโอบรอบคอฮันคยองไว้แน่น ช่างน่าอายที่เขาต้องการฮันคยองมากเสียจนไม่คิดปฏิเสธ การกอดกันครั้งนี้เป็นไปอย่างยินยอมพร้อมใจ ไม่มีใครหักห้ามอารมณ์ของตนไหว และเขาก็รู้แล้วว่าฮันคยองอ่อนโยนกับเขามากแค่ไหน

ขยับสิฮะ...อะ..อยู่แบบนี้... อ่ะ... อึดอัดจัง อึ๊ มือแกร่งยึดเอวบางไว้แน่นก่อนจะค่อยๆ ขยับแก่นกายอย่างเนิบช้าก่อนเร่งเปลี่ยนเป็นเร็วขึ้น ป่ายแขนกอดคอร่างสูงไว้ขณะบิดตัวเร่าและริมฝีปากเล็ดรอดเสียงคราง ช่องทางที่บีบแน่นในตอนแรกค่อยๆ ผ่อนคลายออกเป็นกลืนรับสัมผัสจากร่างสูงในที่สุด

ฮันคยอง... อ๊ะ... ฮึก ฮยอกแจกอดร่างสูงแน่นเมื่อรู้สึกถึงการสอดประสานกายที่ถี่และรุนแรงขึ้นไม่รู้ว่าเป็นเพราะการเล้าโลมก่อนหน้านี้หรือเพราะสติที่ถูกอารมณ์เข้าครอบงำจนหมดสิ้น เขาถึงได้ไม่รับรู้ว่ามีความเจ็บปวดหลงเหลืออยู่อีกต่อไป จะรับรู้ก็เพียงความสุขที่ถูกปรนเปรอโดยแก่นกายของร่างสูงที่กระแทกผ่านเข้ามาในกายเท่านั้น

ฮะ... ฮันคยอง ฮึก... จะไปแล้ว อ๊า — ” เพียงไม่ทันขาดคำกายบางก็กระตุกเฮือก คราบความสุขสมถูกฉีดพุ่งเข้ามายังผนังร้อนด้านในซึ่งสั่นวาบ คนตัวเล็กหลับตาสนิท แนบใบหน้าลงบนหน้าอกของร่างสูงอยู่เช่นนั้นไม่ขยับเขยื้อน ความเหนื่อยอ่อนฉกชิงแรงกำลังของเขาไปเกือบสิ้น ทำได้แค่ยอมให้ฮันคยองกอดรัดตนจนพอใจ เปลือกตาถูกจูบ แก้มถูกขโมยสูดดม เขาแทบจะผล็อยหลับไปง่ายๆ เพราะสัมผัสนิ่มนวลเหล่านั้น แต่กลับต้องลืมตาสะดุ้งเพราะริมฝีปากของร่างสูงที่คอยคลอเคลียและเป่าลมหายใจอุ่นๆ รินรดใบหู

ไม่เป็นไรใช่ไหม... ฮยอกแจ ฮยอกแจเพียงพยักหน้าตอบเบาๆ เท่านั้น แต่ก็ทำให้ริมฝีปากหนาได้รูปคลี่รอยยิ้มอ่อนโยน

ขอบคุณ... เสียงของฮันคยองฟังดูเลือนรางนักสำหรับฮยอกแจที่เหนื่อยล้า แต่ไออุ่นที่เขาอิงชิดอยู่ทำให้หลับตาลงได้ไม่ยาก

“ไม่เป็นไรฮะ”ดวงตาสีฟ้าค่อยๆหลับตาลงด้วยความรู้สึกอ่อนเพลีย ถึงแม้จะเพิ่งตื่นนอนก็ตามที

ความรู้สึกของฉันตอนนี้มันไม่เหมือนเดินแล้วสินะ ต่อจากนี้ไปฉันจะปกป้องและดูแลนายให้ดีที่สุด ฮยอกแจ


๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐


วันเสาร์ที่ 7 เมษายน พ.ศ. 2555

I’m forced love you.ตอนที่4 Hurt my feeling

ปัง!!!!


“ใครฮะ?”เสียงเล็กถามขึ้น เพราะได้ยินเสียงประตูเปิดออกและปิดลงอย่างแรง 


ร่างสูงของฮันคยองไม่ตอบอะไรก่อนจะลากแขนเล็กขึ้นไปบนเตียง ฮันคยองโยนฮยอกแจลงบนเตียง ในขณะที่ฮยอกแจพยายามดันร่างของตนให้ลุกขึ้น

“คุณจะทำอะไรผม”ฮยอกแจเอ่ยอย่างตกใจและกลัวเป็นอย่างมาก กับความมืดและสิ่งที่กำลังเผชิญ เขาไม่รู้ว่าอีกคนไปโกรธอะไรมา ถึงได้มาทำกับเขาแบบนี้

“คนเป็นผัวเมียกันเขาทำอะไรกับละ”ฮันคยองทอดมองคนตัวเล็กที่กำลังสั่นกลัวด้วยรอยยิ้มพึงใจ ก่อนขึ้นทาบกายบางเอาไว้ ใบหน้าเล็กสั้นไปมา เมื่อข้อมือทั้งสองข้างของตนกำลังถูกรวบไว้เหนือศีรษะ หากทว่าจะดิ้นให้หลุดก็ไม่มีแรงมากพอ

“อย่า...อย่าทำผม.อย่าทำผมเลยนะฮะ”คนตัวเล็กร้องเสียงสั่น เขากลัวและกลัวมาด้วย ถ้าดวงตาของเขามองเห็นได้ก็คงพอที่ช่วยเหลือตัวเองได้บ้าง แต่สิ่งที่มองเห็นได้กลับเป็นเพียงความมืดมนและสัมผัสที่คุกครามเขาอยู่


หึ  เป็นเมียก็ต้องทำหน้าที่อ้าขาให้ผัวเอาไม่ใช่หรอ ทำหน้าที่เมียที่ดีหน่อยสิฮยอกแจ”

เพี๊ย!!!

ใบหน้าคมถูกฟาดอย่างแรงโดยผ่ามือเล็ก ฮันคยองนิ่งไปชั่วขณะ ก่อนหันขวับมาจ้อมองฮยอกแจด้วยความเดือดดาล


ละ... เลว ต่ำช... อื้อ โดยไม่รั้งรอให้ฮยอกแจได้ด่าเขาจนจบ ฮันคยองก็ก้มลงประทับริมฝีปากอิ่มนั้นไว้ทันที พลางจับมือของฮยอกแจที่กำลังตกใจกลัวเอาไว้แน่น หมายจะไม่ให้ฮยอกแจได้ขยับหนีเขาได้แม้แต่น้อย ปลายลิ้นร้อนละเลียดเลียกลีบปากของคนตัวเล็กช้าๆ ก่อนจะดันตัวเองเข้าไปสำรวจด้านในโพรงปากได้ในที่สุด



อ่ะ... อื้อ... อ... ฮันคยองยังคงลิ้มชิมรสหวานจากคนตัวเล็กอย่างอยากกระหาย ไม่ได้สนใจว่าฮยอกแจจะดีดดิ้นสักเพียงใด ความรู้สึกวาบหวามที่เกิดขึ้นทำให้เขาเผลอบดจูบให้หนักหน่วงขึ้นโดยที่ไม่รู้ตัว


ฮึก... คุณมัน... ฮือ ฮันคยองค่อยผละริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง ทันทีที่ถูกปล่อยให้เป็น
อิสระ คนตัวเล็กก็ละล่ำละลักต่อว่าร่างสูงทั้งน้ำตา


“ฉันทำไม ลี ฮยอกแจ คนพิการตาบอดอย่างนายได้ผัวอย่างฉันเนี้ย ถือว่าโชคดีมากขนาดใดแล้วรู้ไหม? แล้วฉันก็ยอมลดตัวลงมาทำให้นายมีความสุขแบบนี้ นายน่าจะขอบใจฉันสิถึงจะถูก”พูดแล้วก็ไม่รอช้าที่จะก้มลงจูบซอกคอขาว สันจมูกโด่งนั้นสูดเอาความหอมจากคนตัวเล็กจนพอใจ


“ผมมองคุณผิดจริงๆฮันคยอง”ยิ่งเห็นปฏิกิริยาขัดขืนของฮยอกแจมากเท่าไหร่ ฮันคยองก็ยิ่งอารมณ์เสียมากขึ้นเท่านั้น เขาจัดการดึงเนคไทออกจากปกเสื้อของตนออกมา ก่อนใช้มัดข้อมือเล็กเอาไว้ แน่นจนเห็นเป็นรอย แต่เขาก็ไม่ได้ฉุกคิดว่าฮยอกแจจะรู้สึกเจ็บบ้างหรือไม่


        เก็บแรงไว้ร้องครางเสียงหวานๆให้ฉันฟังดีกว่า  ฮยอกแจ”ฮันคยองจูบปิดปากอีกฝ่ายอย่างหยาบโลน  ฮยอกแจได้แต่ดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอดของอีกฝ่าย  เพราะดวงตาที่พิการไม่สามารถมองเห็นหรือต่อสู้กับอีกฝ่ายได้เลย 


ฮยอกแจน้ำตารื้นด้วยความกลัว สันจมูกโด่งนั้นซุกไซ้ตรงลำคอของเขาราวไม่รู้จักเบื่อ พลันเสื้อของเขาก็ถูกทึ้งดึงออกอย่างรุนแรง กระดุมแต่ละเม็ดหลุดลุ่ยลง ไม่เหลือสิ่งใดปกปิดร่างกายอีกแล้ว ฮันคยองกระตุกรอยยิ้ม เรือนร่างขาวเนียนที่ ปรากฏแก่สายตานั้นเย้ายวนใจมากจนเกินไป ชักชวนให้ครอบครอง จนเขาแทบจะทนรอไม่ไหว

ถึงจะเป็นคนพิการ แต่รูปร่างนายก็ใช่ได้เลยนะ ลี ฮยอกแจร่างสูงได้แต่คิดเพียงในใจ


อ่ะ... อ๊ะ เสียงหวาดหลุดครางแผ่ว เมื่อร่างสูงแกล้งขยี้ยอดอกทั้งสองข้างของคนตัวเล็กแรงๆ ด้วยมือจนมันเริ่มจะแข็งเป็นไต ฮันคยองมองใบหน้าหวานที่แดงก่ำด้วยความพอใจ ก่อนกระซิบบอกคนตัวเล็กเสียงพร่า


ร้องออกมา... ร้อง... ให้มากกว่านี้สิ ราวได้ผลตรงกันข้าม ฮยอกแจกัดริมฝีปากตัวเองแน่นสนิทเสียยิ่งกว่าเดิม


อึ่ก... อย่า... นะ ฮยอกแจพยายามกลั้นเสียงร้องที่เกิดจากความเสียวกระสันอย่างยากลำบากยิ่ง เมื่อลิ้นร้อนเริ่มแตะลงบนยอดอก เลียวนและขบเม้มหนักๆ จนทำให้สะดุ้งแปลบ ฮันคยองมองคนตัวเล็กที่กัดริมฝีปากของตัวเองจนห้อเลือดด้วยรอยยิ้มร้าย ก่อนจะรูดซิปกางเกงของฮยอกแจลงและกระชากสิ่งปกปิดที่อยู่ด้านในอีกชั้นให้หลุดลงไปกองกับพื้นง่ายดาย



ห... หยุด... นะ... อ๊ะ! เสียงหวานเริ่มขาดห้วงเมื่อถูกมือใหญ่นั้นกอบกุมแก่นกายเอาไว้
ฮันคยองค่อยๆ รูดมันขึ้นลงเชื่องช้าแต่ก็เป็นจังหวะ คนตัวเล็กจึงไม่สามารถกลั้นเสียงร้องอันน่า
อายได้อย่างใจ นัยน์ตากลมชื้นไปด้วยแรงอารมณ์เพราะถูกสัมผัส รู้สึกเกลียดตัวเองเหลือเกินที่
อ่อนไหวไปตามสัมผัสร้อนนั้นทั้งที่เมื่อครู่นี้เขาเป็นฝ่ายตะเกียกตะกายหนีแทบตาย


อ๊ะ... อื้อ... อื้ม ฮันคยองประกบริมฝีปากของคนตัวเล็กแผ่วเบา ขณะที่มือยังทำหน้าที่เร้าอารมณ์ตรงส่วนอ่อนไหวอย่างไม่หยุดหย่อน ริมฝีปากได้รูปค่อยๆ เลื่อนจูบมาด้านล่างเรื่อยๆผ่านยอดอกที่กลายเป็นเม็ดแข็งและหน้าท้องแบนราบ ฮยอกแจหลุดเสียงครางออกมาเป็นระยะฮันคยองค่อยครอบครองแก่นกายที่ปริ่มไปด้วยของเหลวใสเอาไว้ ลิ้นชื้นดูดดุดย้ำอย่างจงใจ


“ปล่อยผม...ปะ..ปล่อยผมเถอะผมขอร้อง ผมยังไม่พร้อมฮันคยอง”น้ำตาใสไหลอาบแก้มเนียน ตอนนี้สิ่งที่พอจะช่วยตัวเองได้คงมีแต่ขอร้องคนตรงหน้าเพียงเท่านั้น ขอให้เขาเมตตาตนเอง ทำได้เพียงเท่านั้นจริงๆ ถึงแม้ความหวังมันจะดูเลื่อนรางก็ตาม


หยุดร้องสักทีได้ไหม ยังไงฉันก็ไม่ยอมให้นายรอดไปได้หรอกฮยอกแจ... ฮันคยองมองคนตัวเล็กที่เงียบผิดปกติด้วยสีหน้าที่บ่งบอกว่าหวาดกลัวเขามากเพียงใด มือใหญ่จึงเลื่อนไปกุมส่วนอ่อนไหวที่เริ่มแข็งขืนเอาไว้ก่อนขยับมันขึ้นลง เพื่อเร่งเร้าให้อีกฝ่ายเกิดอารมณ์


ฮึก... อ๊ะ อ๊า... เสียงหวานเริ่มครางไม่เป็นภาษา หัวสมองของคนตัวเล็กเริ่มขาวโพลนไปด้วยความเสียวซ่านที่เข้ามาแทนที่ เพราะเป็นครั้งแรกที่ถูกปรนเปรอเช่นนี้ เขาจึงไม่สามารถ
ควบคุมตัวเองได้ไม่ว่าจะพยายามเท่าไหร่ก็ตาม ฮันคยองทอดมองดูใบหน้าหวานที่ขึ้นสีจัดอย่างชั่งใจ เสียงครางหวานหูนั้นทำให้เขาหยุดความต้องการของตนเอาไว้ไม่ไหวเช่นกัน


อ๊า... อ๊ะ!... อ๊า ฮยอกแจกระตุกเกร็งถี่ๆ ก่อนที่ของเหลวสีขาวขุ่นจะถูกปล่อยออกมาร่างบางสั่นระริกเพราะหอบหายใจ แต่ฮันคยองก็ไม่รอช้าที่จะรุกล้ำอีกครั้งโดยไม่ให้โอกาสคนตัวเล็กได้ตั้งตัว


อ๊ะ... อ... เจ็บ!... ฮือ ความเจ็บปวดแล่นริ้วไปทั่วสะโพก เมื่อร่างสูงสอดเรียวนิ้วเข้าไปด้านในช่องทางบอบบางนั้นอย่างรวดเร็ว แต่เพียงเท่านั้นก็ทำให้คนตัวเล็กที่ไม่เคยกับเรื่องแบบนี้มาก่อนรู้สึกเจ็บได้ง่ายๆ ฮยอกแจสะอื้นไห้จนน้ำตาอาบแก้ม ทว่าร่างสูงยังคงขยับนิ้วเข้าออกพลางควานย้ำอยู่ภายในอย่างเอาแต่ใจตน

คนตัวเล็กครางเครือ ใบหน้าหวานแดงก่ำและพราวไปด้วยหยาดเหงื่อ ร่างสูงคอยพรมจูบไปทั่วเรือนกายขาวเนียนเรื่อย ก่อนจะถอนนิ้วทั้งหมดออกอย่างรวดเร็ว โดยที่ไม่ให้เวลาฮยอกแจหยุดพักหายใจนานกว่านี้ ฮันคยองก็ปลดกางเกงของตนลงทันทีแก่นกายที่แข็งขืนพร้อมอยู่แล้วถูกสอดใส่เข้าด้านในทางรักที่ถูกเตรียมพร้อมเอาไว้ในคราวเดียวคนตัวเล็กสะดุ้งเฮือก หยาดน้ำมากมายไหลเปรอะใบหน้าพร้อมๆ กับความเจ็บปวดที่แล่นไปทั่วราวร่างกายจะแตกเป็นเสี่ยงๆ ให้ได้เสียตอนนี้


เจ็บ...ผม เจ็บ เอามัน... ออกไป ฮึก... ฮืออ ความมืดมิดที่ตาดวงมองผ่าน มีเพียงความเจ็บจากช่องทางด้านหลังเป็นตัวบอกได้อย่างดีว่าคนๆนี้กระทำรุนแรงกับเขามากเพียงใด


อืม... นายรัดแน่นดีจังเลยฮยอกแจ เสียงทุ้มครางในลำคออย่างสุขสม ไม่สนใจฟังเสียงร้องไห้อย่างทรมานจากคนตัวเล็กแม้แต่น้อย ช่องทางบริสุทธิ์ค่อยๆ ซึมไปด้วยเลือด เมื่อร่างสูงขยับกายเข้าหาด้วยจังหวะที่เร็วขึ้นและแรงขึ้น ผ้าปูที่นอนเริ่มแต้มไปด้วยเลือดเป็นด่างดวง แต่อารมณ์ที่กำลังคุกรุ่นเหนือสิ่งอื่นใดนั้นก็ทำให้ฮันคยองไม่ได้ฉุกคิดว่าเขาจะเป็นคนแรกที่ได้สัมผัสฮยอกแจ


อื้อ... อ๊า อ๊ะ... อ๊า... เสียงหวานครางเครือทุกครั้งที่ฮันคยองกระแทกย้ำเข้าไปด้านในร่างบางไม่สามารถฝืนความต้องการของร่างกายได้ไม่ว่าในใจจะรู้สึกต่อต้านมากแค่ไหนท่ามกลางความเจ็บปวดยังคงหลงเหลือความสุขปะปน มือเล็กได้แต่จิกเข้าหากันจนหลังมือเกิดเป็นรอยช้ำเพราะไม่มีทางอื่นที่จะช่วยระบายความกระสันได้


เสียงครางอื้ออึงดึงขึ้นปะปนกันได้สักพัก กระทั่งทั้งสองคนกระตุกเกร็งพร้อมกัน ของเหลวสีขุ่นถูกปลดปล่อยออกมาจนเลอะหน้าท้องและผ้าปูสีอ่อน

“คุณมันเลว ฮันคยองคุณมันเลว”ร่างสูงค่อยๆถอดแก่นกายออกจากช่องทางด้านหลังของฮยอกแจ ก่อนจะล้มตัวนอนข้างๆฮยอกแจ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดออกมาเมื่อได้ยินเสียงของคนตัวเล็ก


“แต่สำหรับฉัน นายมันสุดยอดไปเลยละ ลี ฮยอกแจ ถึงนายจะพิการแต่ลีลาเด็ดใช่ได้”ว่าก่อนจะลุกออกจากเตียงนอน เสื้อที่ตนเองโยนมันหล่นลงมากองกับพื้นถูกหยิบขึ้นมาใส่อีกครั้ง ก่อนจะเดินได้แต่งตัวแล้วเดินออกจากห้องไป


“คุณมันคนไม่มีหัวใจฮันคยอง”

แต่แน่ใจหรอว่าอีกคนที่ออกไปจากห้องจะไม่ได้รู้สึกอะไรจริงๆ


๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐ๆ