ตอนที่ 3
“ฮยอกแจห้องของฮยอกแจอยู่ตรงไหนครับ?”ร่างสูงถามขึ้นอีกครั้งเมื่อเห็นอีกคน ยังไม่ยอมตอบ
“ตรงงง....โน้นน”มือบางสวยชี้ไปยังห้องนอนของตนตามที่ฮันคยองถาม
“ครับ”ตอบรับก่อนจะช้อนอีกคนให้อยู่ในท่าเจ้าสาวแล้วพาไปยังห้องนอนสวย ร่างบางค่อยๆถูกวางลงบนเตียงนอนกว้างอย่างเบามือ
“อยู่กับฮยอกแจได้ไหม???”เสียงเล็กถามขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะทำสีหน้าออดอ้อนอีกคน
“ได้สิครับ....แต่ให้ผมอยู่ด้วย ผมไม่นอนนิ่งๆหรอนะจะบอกให้”บอกด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ ก่อนจะกระโดดขึ้นคร่อมอีกคนเอาไว้
“อยากทำอะไรก็ทำสิ ฮยอกไม่ได้ห้ามนิ ฮิฮิ”
“ งั้นเหรอ... ถ้างั้นผมจะไม่เกรงใจคุณจริงๆ แล้วนะ ” ร่างสูงว่าพร้อมกับช้อนคางของฮยอกแจ ปลายนิ้วของเขาไล้เกลี่ยแก้มใสแผ่วเบาจนเริ่มขึ้นสีทีละน้อย อาจจะเป็นเพราะความอ่อนโยนที่ทำให้คนตัวเล็กไม่ตื่นตกใจหรือความเผลอไผลในอารมณ์ที่เปลี่ยนแปรไปเป็นแรงดึงดูดระหว่างกันและกัน
ฮันกยองก้มลงประทบริมฝีปากอิ่มแนบชิด คลึงเคล้าอย่างแผ่วเบากระทั่งกลีบปากสวยเผยอออกอย่างไม่รู้ตัว เรียวลิ้นอุ่นโลมเลียผิวปากนิ่มราวต้องการลิ้มรส
“ ฮึก... ” เสียงครางเครือผะแผ่วในลำคอนั้นชักชวนให้ริมฝีปากของร่างสูงที่เคลื่อนห่างบดเบียดเข้าไปใกล้ไม่ยอมละจากปากบางกอบโกยความหอมหวานจากทุกซอกทุกมุม ปากหนาดูดคลึงปากบางจนบวมเจ่อ มือหนาเริ่มปลดกระดุมของฮยอกแจออกจนเสื้อตัวบางหลุดออกจากร่างเล็กมือหนาลูบ ไล้ผิวบางไปทั่ว
“อ๊ะ อื้มมม.....นาย” ฮยอกแจครางเสียงหลงอย่างตกใจเมื่อมือหนาสะกิดเข้ากับยอดอกบาง
“อ๊ะ... ไม่ อึ่ก” เมื่อลิ้นร้อนได้เลื่อนมาดุนดันตรงยอดอก คนตัวเล็กก็สะดุ้งโหยงและพยายามที่จะดีดดิ้นหนีให้รอดจากวงแขนแข็งแรงที่คร่อมทับตนอยู่ ฮันกยองพยายามทาบทับร่างของเขาเอาไว้ แต่ความกลัวที่เกินกลั้นก็ทำให้ฮยอกแจออกแรงผลักฮันกยองเต็มแรงและตั้งตัวลุกขึ้น ทว่าเป็นอิสระได้มานานอ้อมแขนของร่างสูงก็กวาดรั้งตัวเขาเข้าไปกอดไว้แนบชิดอย่างไม่ยอมให้เขาได้หนีห่างอีกหน
“เป็นไรฮยอกแจ?”คนตัวใหญ่พูดขึ้น เมื่อเห็นอีกคนอยู่ดีๆก็ตกใจขึ้น
“นายจะทำอะไร”ร่างบางถามอย่างกลัวๆ เพราะตอนนี้เขาเริ่มมีสติมากขึ้น
“ก็จะทำให้คุณลืมเขาไง”ว่าพรางหันไปมองรูปผู้ชายคนหนึ่งที่อยู่บนหัวเตียงของฮยอกแจ
“พี่ชินสุเกะ....”
“ผมจะทำให้คุณลืมเขา คุณไม่อยากลืมเขาหรอ”ร่างสูงถาม เมื่อเห็นสีหน้าที่กำลังใช้ความคิดของอีกคนจนทำให้เขายิ้มออกมาเล็กๆ
“คุณจะช่วยให้ผมลืมเขาจริงๆหรอ?”
“ครับ”เสียงใหญ่รับคำ ‘หลอกง่ายดีจริงๆ’
“งั้นช่วยทำให้ผมลืมเขาที...อื้มมม”ฮยอกแจร้องเสียงหลงเพราะความตื่นตระหนกยามร่างสูงก้มลงขบเย้ายอดอกข้างหนึ่งของเขาให้ชันแข็งอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว กายบางเกร็งสะท้าน แอ่นหน้าอกขึ้นรับปลายลิ้นชิ้นที่กำลังตวัดหยอกนั้นอย่างเผลอไผล ดวงตากลมปิดสนิท คิ้วเรียวขมวดผูกกันแน่นเพราะไม่สามารถทัดทานต่อความหวามไหวที่กำลังเร่งเร้าให้อุณหภูมิในกายที่ร้อนดังเพลิงพายุ
“อื้ม... อ๊ะ” ฮันกยองดุนดูดยอดออกของคนตัวเล็กไม่ละเลิก มือข้างหนึ่งของร่างสูงเลื่อนลูบไปตามผิวกายเนียน เสียงหวานเริ่มเครือสั่นดวงตาของฮยอกแจหรี่ปรือเพราะความเสียวแปลบ ดึงรั้งต้นคอของฮันกยองไว้อย่างต้องการที่ยึดเหนี่ยวเปิดปากส่งเสียงร้องสลับกับขบเม้มแน่นเมื่อร่างสูงเมื่อปลายนิ้วของร่างสูงแอดบดขยี้ยอดอกอีกข้างหน่วงหนัก ใบหน้าหวานชื้นเหงื่อ นัยน์ตาคลอหยาดอารมณ์
“ ฮันคยอง........ผมเสียว...อ๊าาาาา ” ร่างบางครางออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่เมื่อมือหนาสาวแท่งร้อนขนาดกำลังดีขึ้นลง ทำให้หน้าตาของร่างบางบิดเบี้ยวด้วยความเสียวซ่าน ร่างกายเกร็งไปมาบ่งบอกได้ว่าคงจะไม่ไหวแล้ว น้ำขาวขุ่นพุ่งใส่หน้าท้องของร่างบางเปื้อนไปหมด
“ เป็นยังไงมั่ง รู้สึกดีรึเปล่า ” ร่างสูงทำนัยน์ตาหวานใส่ฮยอกแจ เพราะว่าเค้ายังไม่ถึงฝั่งฝัน ร่างบางเพียงพยักหน้าเล็กๆ ตอนนี้ทั้งเขินทั้งอาย เพราะไม่เคยได้ทำอะไรแบบนี้เลย
“ฮะ... ฮันกยอง อ๊ะ... อื้อ” เรียวขาเล็กถูกแยกออกจากกัน เรียวนิ้วของร่างสูงแตะไล้อยู่ตรงปากทางเพียงครู่ก่อนจะแทรกดันเข้ามาด้านใน คนตัวเล็กส่งเสียงครางหนักในลำคออย่างต้องการประท้วง แต่ฮันกยองกลับเพิกเฉยเขา ร่างสูงหัวเราะเบาๆ พลางจรดริมฝีปากลงต้นคอของเขา ฮยอกแจครางเสียงกระเส่า เมื่อฮันกยองขยับนิ้วเข้าออกช้าๆ และเร่งให้เร็วขึ้นในภายหลังซึ่งสะโพกมนก็เคลื่อนเข้าหาการเติมเต็มนั้นอย่างจงใจ ร่างบางถึงกับดิ้นพล่าน เกาะเกี่ยวลาดไหล่ของร่างสูงไว้แนบแน่น อย่างหาที่พักพิง
“อ๊า... อีก... ละ... ลึกกว่านี้... อ๊ะ มากกว่านี้... ฮันกยอง”
“ครับคนสวย”
“อึ่ก ทำให้... มันหายไปที ที่ชินสุเกะ— อ๊า”
“ได้เลยผมจะทำให้คุณลืมมัน และมีแต่ผมเท่านั้น... ฮยอกแจ” ช่องทางที่บีบรัดเริ่มขยายออก เมื่อจำนวนนิ้วที่มากกว่าเดิมจากร่างสูงพยายามแทรกเพิ่มเข้าไป ความร้อนวูบวาบแผ่ตรึงทุกส่วนของร่างกาย ฮยอกแจสูดอากาศเข้าถี่กระชั้น ช่องทางด้านในกำลังถูกเสียดสีจนรู้สึกร้อนรุม เปล่งเสียงครางหวานหูจนฟังไม่ได้ศัพท์ ร่างสูงเห็นดังนั้น จึงค่อยๆถอดนิ้วเรียวออกมา แล้วแทนที่ด้วยแก่นกายแข็งขืนแทน
“ฮื่อ... อึ่ก...เจ็บ” ฮยอกแจเกร็งหน้าท้องแน่น เมื่อความแข็งขืนแทรกสอดผ่านช่องทางเข้ามา ความเจ็บจุกชัดเจนกว่าความรู้สึกใดอื่น ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงจัดและชื้นเหงื่อเพราะความคับแน่น พยายามสูดลมหายใจเข้าลึกและผ่อนรับให้ได้มากที่สุด ผลลัพธ์คือหยดน้ำตาที่ปลิด
“ แน่นมากเลยฮยอกแจ ” ฮันคยองเอ่ยเมื่อแท่งร้อนเข้าไปได้แค่เพียงส่วนหัวเท่านั้น
“ เอาเข้ามาเลย ฮยอกทนได้ ” ร่างบางทำน้ำเสียงเรียบแต่ใจจริงสุดจะเจ็บปวด
เมื่อฮยอกแจบอกดังนั้น ฮันคยองจึงยัดดุ้นร้อนเข้าไปจนสุด ร่างบางถึงกับหวีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
“ หายใจเข้าลึกๆ หน่อยสิ... อืม แบบนั้นแหละ ” ร่างสูงบอกเสียงแหบแห้งพร้อมกับหอบหายใจขณะที่ฮยอกแจพยายามลดผ่อนความเกร็งให้ชินกับขนาดแก่นกายที่เหนือกว่านิ้วมาก คนตัวเล็กถอนหายใจช้าๆ ก่อนโอบรอบคอฮันกยองไว้แน่น ช่างน่าอายที่เขาต้องการฮันกยองมากเสียจนไม่คิดปฏิเสธ ไม่มีใครหักห้ามอารมณ์ของตนไหว
แท่งร้อนค่อย ๆ ขยับเข้าออกอย่างฝืด ๆ เลือดสีแดงสดซึมอยู่รอบ ๆ ทางรักสีหวานกลายเป็นสีแดงอ่อน ร่างบางถึงกับน้ำตาหยดลงบนที่นอนอย่างกลั้นไม่อยู่ แต่เมื่อผ่านไปซักพัก น้ำหล่อลื่นเริ่มออกมาช่วยยับยั้งความเจ็บปวด ความเสียวซ่านเปลี่ยนเค้ามาแทนที่...........
“ ฮันกยอง... อ๊ะ... ฮึก ” ฮยอกแจกอดร่างสูงแน่นเมื่อรู้สึกถึงการสอดประสานกายที่ถี่และรุนแรงขึ้นไม่รู้ว่าเป็นเพราะการเล้าโลมก่อนหน้านี้หรือเพราะสติที่ถูกอารมณ์เข้าครอบงำจนหมดสิ้น เขาถึงได้ไม่รับรู้ว่ามีความเจ็บปวดหลงเหลืออยู่อีกต่อไป จะรับรู้ก็เพียงความสุขที่ถูกปรนเปรอโดยแก่นกายของร่างสูงที่กระแทกผ่านเข้ามาในกายเท่านั้น
“ อ๊า.... อ๊ะ อ๊า! ฮะ... ฮันกยอง ” ช่องทางแคบยังคงตอบรับจังหวะของฮันกยองเป็นอย่างดีอารมณ์ที่ถูกจุดขึ้นมาย่อมไม่มอดลงไปง่ายๆ ไม่รู้ว่าต้องส่งเสียงประหลาดนี้ออกไปอีกสักกี่ครั้งและร้องขออีกเท่าไหร่มันจึงจะจบลง ในเมื่อยิ่งเขาถูกเติมเต็มมากแค่ไหน เขากลับยิ่งต้องการมากขึ้นเท่านั้น
“ อ๊า... อ๊า อ๊ะ...! อึ่ก... ไม่.... ยังไม่พอ... ชะ... ช่วยลึก... กว่านี้อีก... อ๊า! ”
“ แบบนี้... ลึกพอแล้วหรือยัง... อา ” ฮันกยองดันแผ่นหลังบางให้ถอยชิดกับหัวเตียงโดยไม่ถอนแก่นกายออก พลางแยกขาของฮยอกแจให้กว้างขึ้น ก่อนจะสอดแทรกเข้าไปให้ลึกขึ้นจนคนตัวเล็กร้องครางไม่ได้ศัพท์ ฮยอกแจจิกเกร็งไปทั่วแผ่นหลังกว้าง เมื่อเริ่มจะทัดทานไม่ไหวกับจังหวะที่ถูกเร่งให้เร็วขึ้นโดยร่างสูง
“ ฮัน... กยอง... อ๊า... ดีจัง... แต่ผม... จะไม่ไหวแล้ว ฮึก... ”
“ อืม... ปล่อยออกมาสิ... ตอนนี้... ผม... ก็จะไม่ไหวแล้วเหมือนกัน ” ฮันกยองทอดมองคนตัวเล็กที่หน้าแดงก่ำด้วยแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความต้องการ ก่อนขยับรูดแก่นกายของฮยอกแจไปพร้อมๆ กับจังหวะการสอดประสาน
“ อ๊ะ... อ๊า...! ” ความเหน็ดเหนื่อยกายทำให้เสียงหวางฟังดูขาดห้วงยามปลดปล่อย หยาดสีน้ำนมสีข้นเปรอะเปื้อนไปทั่วฝ่ามือของร่างสูง ฮันกยองโหมกระแทกเข้าไปในร่างกายคนตัวเล็กเป็นครั้งสุดท้ายด้วยเสียงทุ้มที่ครางฮือต่ำในลำคอ ก่อนปลดปล่อยความต้องการของตนบ้าง
หลังจากถอนแก่นกายออกแล้ว คนตัวเล็กหายใจรวยริน ในขณะที่ใบหน้ายังซุกอยู่กับอกของร่างสูง ฮันกยองจับแก้มใสแผ่วเบาด้วยเป็นห่วงว่าฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่คั่งค้างอยู่จะทำให้ฮยอกแจหมดสติไปเสียก่อน
‘เสร็จไปแล้วหนึ่งขั้น ฮยอกแจตอนนี้นายเป็นของฉันแล้ว ถ้าเงินคือทุกสิ่งทุกอย่าง คงไม่ผิดใช่ไหมที่ฉันจะใช้ความรักของนาย เพื่อทำให้ชีวิตของฉันมีความสุขยิ่งขึ้น ฮยอกแจ’
แสงแดดยามเช้าส่องสว่างลอดเข้ามาผ่าน กระจกใส่บานส่องมายังดวงตาคู่สวยของคนตัวเล็กที่ยังคงนอนอยู่ในอ้อมของร่างสูง ที่ยังหลับสนิทอยู่ แขนเล็กค่อยๆพยายามดึงแขนใหญ่ที่กำลังกอดตนอยู่ให้ออกจากตัว ก่อนจะดึงตัวเองให้ลุกขึ้น แต่ความเจ็บริ้วๆที่ช่วงล่าง ถึงกับทำให้ร่างบางร้องเสียงหลง
“โอ๊ยย!!เจ็บ”หน้าเล็กนิวหากันด้วยความเจ็บ ‘บ้าจริงทำไมมันยังเจ็บอยู่เนี้ย’
“อื้มม.....ตื่นแล้วหรอคุณ?”เสียงใหญ่ที่ดูงัวเงีย จากเสียงร้องเมื่อกี้ทำให้เขาสะดุ้งตื่นขึ้นมา
“ฮะ...เออคุณ....จะนอนต่อก็ได้นะฮะ ฮยอกแจขอไปอาบน้ำก่อน”ร่างเล็กว่าก่อนจะพยายามลุกขึ้นจากเตียง แต่เพราะความเจ็บจึงทำให้ต้องร้องเสียงหลงอีกครั้ง
“โอ๊ย!!”
“เจ็บหรอ?...ครั้งแรกก็ยังงี้แหละ”เสียงใหญ่พูดขึ้น ก่อนจะค่อยๆยันตัวเอง ขึ้นมานั่งพิงกับเตียงกว้าง มองคนตัวเล็กอยู่
“นิดหน่อยฮะ...ไม่เป็นไร....คุณอยากกลับ ก็ได้นะฮะ มีห้องน้ำข้างนอกอีกห้องหนึ่ง”ร่างเล็กว่าทั้งๆที่ยังคงไม่ยอมมองหน้าฮันคยองเลยแม้แต่น้อย ความอายมันมีมากจนเกินไป ไม่กล้าแม้แต่จะสบตา
“ทำไมเขินหรอ?”ฮันคยองถามพรางพยายามที่จะมองหน้าอีกคน
“ปะ..เปล่าฮะ”
“หน้านายแดง เป็นไรหรือเปล่า ไม่สบายหรือเปล่าเนี้ย”ว่าเสร็จมือหนาก็แตะไปที่หน้าผากเล็กทันที จนรู้สึกถึงอุณหภูมิที่ร้อนขึ้นนิดๆ
“สัยสงมีไข้ ไป!อาบน้ำจะได้กินข้าวกินยา เดี๋ยวผมอาบให้”ว่าเสร็จยังไม่ทันที่อีกคนจะตอบ แขนแกร่งก็ช้อนตัวอีกคนขึ้นมาจากเตียงทันทีก่อนจะพาไปยังห้องน้ำหรู
“ไม่ต้องก็ได้ฮะ....ผมอาบได้”ฮยอกแจว่าอย่างอาย ถึงจะอย่างนั้นกันแล้วก็นะ แต่จะอาบน้ำให้กันเนี้ยดูจะยังไงๆอยู่นะ
“เจ็บอยู่ไม่ต้องพูดมาก เดี๋ยวผมจัดการให้” สบู่สำหรับแช่ตัวช่วยสร้างฟองหนานุ่มได้โดยใช้เวลาเพียงครู่ และน้ำมันหอมระเหยที่ส่งกลิ่นอ่อนๆ นั้นก็ชวนให้รู้สึกดีไม่น้อย คนตัวเล็กเอนศีรษะพิงไหล่ฮันกยอง ปล่อยให้กระแสน้ำอุ่นนั้นชะล้างเหงื่อไคลออกจากร่างกายพร้อมหลับตาพริ้มโดยไม่สนว่าร่างสูงจะเอ่ยบ่นหรือไม่ ทว่าสบายตัวได้แค่สักพักฮยอกแจก็ต้องตกใจ เพราะฮันกยองที่ดึงตัวเขาขึ้นไปนั่งบนตัก
“ฮัน...จะทำไรฮะ!?”
“ดีขึ้นหรือยัง”
“อื้ม” เขารับคำในลำคอเบาๆ ก่อนเกยคางลงบนไหล่ของฮันกยอง ความปวดเมื่อยกำลังเล่นงานเขา เพียงถูกแตะนิดหน่อยเขาก็แทบสะดุ้งแล้ว แล้วนับประสาอะไรกับปลายนิ้วของฮันกยองที่กำลังไล้วนอยู่ตรงปากทางกันเล่า จะทำอะไรเนี้ย
“ไม่เอาแล้วฮันกยอง... อื้อ”
“อึดอัดไม่ใช่เหรอ”
“อึ่ก... จะ... เจ็บ” ร้องบอกเสียงแหบเมื่อเรียวนิ้วของร่างสูงเริ่มเข้ามาขยับวนอยู่ด้านใน แต่ฮยอกแจก็ทำอะไรไม่ได้ไปมากกว่าแนบแก้มลงกับแผ่นอกของฮันกยอง ร่างสูงคอยลูบแผ่นหลังของเขาช้าๆ ราวต้องการปลอบ และแม้ว่าฮันกยองจะขยับนิ้วกวาดเอาของเหลวขุ่นที่อยู่ด้านในออกอย่างเบามือ แต่ความเจ็บปวดที่เกินรับก็ทำเอาน้ำตาของคนตัวเล็กเอ่อขึ้น มาทันที
“ทนอีกนิดน่า”ร่างบางพยักหน้ารับแต่ก็ยังเกร็งตัวแน่น
“ฮัน....พอแล้ว...ไม่ไหวแล้วมันเจ็บ”
“ครับ....เสร็จแล้ว!!” ร่างสูงหัวเราะในลำคอแล้วยินยอมฟังคำขอร้องของเขา ฮยอกแจถอนหายใจและหลับตาลงอย่างโล่งอก ปล่อยให้ฮันกยองช่วยขัดตัวอยู่สักพัก หลังจากนั้นร่างสูงจึงอุ้มเขามาที่เตียงนอนก่อนจะหันไปแต่งตัวแล้วหยิบเสื้อเชิ้ตตัวหลวมโคร่งมาให้เขา
“ไม่ชอบตัวนี้”เสียงเล็กบ่นอย่างเริ่มเอาแต่ใจ เพราะปกติฮยอกแจก็เป็นคนเอาใจอยู่เป็นทุนเดิมแล้วด้วย ยิ่งพอรู้สึกว่าเริ่มสนิทกับอีกคน นิสัยเก่าเลยเลยจะกำเริบ
“แล้วจะใส่ตัวไหนละครับ?”ฮันคยองถามอย่างใจเย็น เพราะพอรู้อยู่ว่าพวกคุณหนูมักจะมีนิสัยแบบนี้อยู่บ้าง
“เอาเสื้อสีขาว ที่ผ่าคอกว้างๆนะ”
“ครับๆ”รับปาก ก่อนจะเดินไปยังตู้เสื้อผ้าอีกครั้ง ก่อนจะค่อยๆควานหาเสื้อแบบที่อีกคนจะใส่ แต่ก็หาอยู่นานพอสมควรกว่าจะเจอ เพราะเสื้อผ้าของฮยอกแจเนี้ยมีเป็นร้อยเห็นจะได้มั้ง!!
“นี้ครับ”ว่าพรางวางเสื้อแบบที่ฮยอกแจบอกให้หาไว้ข้างๆตัวของร่างบาง
“ฮัน ไม่ใช่ตัวนี้ ตัวนี้มันLouis Vuitton ตัวนั้นมันGucci นะ”คนตัวเล็กว่า
“คุณฮยอกแจครับ เสื้อคุณมีเป็นร้อย มันเหมือนๆกันใส่ไปก่อนเถอะครับ”ฮันคยองว่า จะให้กลับไปหาอีกเนี้ยนะ จะบ้าตาย
“เออ ขอโทษฮะ ฮยอกลืมตัว”ว่าอย่างคนนึกขึ้นได้
“เอ่อนี้ครับ เช็คเงินสด จะเอาเพิ่มอีกก็ได้นะฮะ”ว่าพรางมือเล็กที่ยื่นเช็คให้ร่างสูง อีกคนนึงก็รับไว้เช่นกัน ก่อนจะมองดูจำนวนเงิน ตาคมถึงกับทะหลน แปดสิบล้านวอน!!!!(ประมาณสามล้านบาทกว่าค่ะ)
“ผมไม่รับเงินคุณหรอครับ เอาเก็บไว้เถอะ”บอกไปทั้งๆที่ใจก็อยากได้ใจจะขาด แต่เพื่ออนาคตที่จะต้องสานต่อแล้ว แค่นี้จิบๆ
“ทำไมละ คุณรับไว้เถอะ”เสียงเล็กยังคงขะยันขะยอ ให้อีกคนรับเงินอยู่
“ผมขอเปลี่ยนเป็น เบอร์สวยๆกับเวลาว่างของคุณวันพรุ่งได้ไหมละครับ”เสียงบอกด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์พรางมอง อีกคนอย่างตาเป็นมัน ฮยอกแจเองพอได้ยินดังนั้นก็บิดเขินตัวเป็นเกลียวเชียว
“กะ..ก็ได้ฮะ”เสียงเล็กตอบรับอย่างเขินๆ ตอนี้เรื่องของชินสุเกะแทบจะไม่มาอยู่รบกวนใจของเขาเสียแล้วละ แต่กลับเป็นใบหน้าและน้ำเสียงของฮันคยองเข้ามาทำให้เขาใจสั่นแทนที
ร่างสูงที่เห็นกริยาน่ารักของอีกคนก็ถึงกับยกยิ้มอย่างพอใจ
‘แผนสองสำเสร็จ’
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
